دانستنی ، تفریحی ، خبری ، علمی همه چیز در ایران
مطالب ناب از سر تا سر اینترنت ، دانستنی ، علمی ، خبری ، تفریحی و...دانستنی ، تفریحی ، خبری ، علمی همه چیز در ایران
مطالب ناب از سر تا سر اینترنت ، دانستنی ، علمی ، خبری ، تفریحی و...17بیماری در کودکان +راه های درمان
کودکان مستعد ابتلا به عفونت گوش می باشند، چرا که آنها دارای شیپور استاش کوچکی می باشند. این شیپور (مجرا) گوش میانی را به گلو متصل می کند.
1- چشمان صورتی
ترشح اشک، قرمزی چشم، خارش چشم و سفت شدن مژه ها همه جزو علائم ورم ملتحمه است که به نام چشمان صورتی خوانده می شود.
غالبا به علت عفونت ویروس سرماخوردگی ایجاد می شود.
چشمان صورتی به سرعت در مدارس و مهدکودک ها پخش می شود.
به نزد پزشک متخصص اطفال بروید تا مراقبت های لازم را دریابید.
این بیماری در بیشتر موارد بعد از 4 تا 7 روز بهبود می یابد.
2- عفونت گوش
کودکان مستعد ابتلا به عفونت گوش می باشند، چرا که آنها دارای شیپور استاش کوچکی می باشند. این شیپور (مجرا) گوش میانی را به گلو متصل می کند.
هنگامی که سرماخوردگی باعث التهاب می شود، این شیپور مسدود می شود و موجب می شود که مایعات زیادی در گوش میانی و در پشت پرده گوش جمع شوند.
این تجمع مایعات، اجازه ورود میکروب ها را می دهد.
علائم شامل: تب، ایراد گیری و نق نق زدن و پر بودن گوش می باشد.
بیشتر عفونت های گوش در نتیجه ویروس ها می باشد و به خودی خود از بین می روند.
واکسیناسیون دوران کودکی می تواند از عفونت های گوش جلوگیری نماید.
آسپیرین در کودکان و نوجوانان موجب ایجاد سندرم ری می شود
3- چسب گوش
تجمع مایع در گوش میانی (با درد و یا بدورن درد) می باشد که به نام اوتیت میانی با ترشح خوانده می شود.
غالبا، با یک عفونت گوش حاد و یا عفونت دستگاه تنفسی فوقانی همراه می شود.
مایع معمولا در عرض چند هفته از بین می رود.
به هر حال، اگر مایع چسبناک و ضخیم باشد، می تواند با شنوایی کودک تداخل ایجاد کند.
پس بهتر است نزد پزشک بروید تا با لوله ای مایع داخل گوش کودک را خارج کند.
این بیماری باعث تب همراه با تاول در داخل دهان، کف باسن و پاها می شود.
یک ویروس باعث این بیماری می شود.
این ویروس در تابستان و اوایل پاییز شروع به گسترش می کند.
بیشتر موارد شدید و جدی نیست و در مدت یک هفته تا 10 روز خوب می شود.
5- بیماری پنجم
بیماری پنجم گاهی به نام سیلی زدن به گونه خوانده می شود.
این بیماری باعث بثورات قرمز روشن بر صورت می گردد.
این بثورات ممکن است بر نیم تنه، بازوها و یا پاها ظاهر شود.
مقصر این بیماری یک نوع ویروس است.
این ویروس قبل از ظهور بثورات، باعث علائمی شبیه سرماخوردگی خفیف می شود.
پس از ظهور بثورات، این بیماری مسری نخواهد بود.
غالبا بثورات بعد از 7 تا 10 روز ناپدید می شوند.
این بیماری بسیار نادر و مرموز در کودکان زیر 5 سال می باشد.
علائم شامل: تب بالا، بثورات تکه ای، ورم و قرمزی دست ها و پاها، چشمان خونی و لب های قرمز و شکاف دار می باشد.
اگر کودک درمان نشود، این بیماری به قلب آسیب می رساند و کشنده می باشد.
پزشکان هنوز نمی دانند چه چیزی باعث این بیماری می شود.
7- آبله مرغان
در حال حاضر این بیماری توسط واکسن، قابل پیشگیری می باشد.
در حقیقت، به خاطر تاول های قرمز و ناخوشایند، واکسن می زنند.
آبله مرغان می تواند باعث عوارض خطرناکی در نوزادان، بزرگسالان و زنان باردار شود.
قبل از کشف واکسن آبله مرغان،، تعداد بسیاری از مبتلایان به بیمارستان منتقل می شدند.
8- سرخک
اگر کودک واکسن سرخک را زده است، شما نباید نگران بیماری سرخک باشید.
این بیماری با تب، آبریزش از بینی و سرفه شروع می شود.
در زمانی که این علائم ناپدید شوند، بثوراتی در تمام بدن ظاهر می شود.
بیشتر کودکان بعد از دو هفته بهتر می شوند، اما در برخی دیگر ذات الریه و یا دیگر مشکلات ظاهر می شود.
9- سرخجه
یک ویروس خفیف که معمولا باعث مشکلات جدی نمی شود.
به هر حال، این ویروس می تواند برای جنین زیان آور باشد، لذا باید مراقب زن باردار بود.
علائم شامل: تب خفیف و بثوراتی که از صورت به سایر نقاط بدن گسترش می یابد.
واکسن MMR در برابر سرخک، اوریون و سرخجه محافظت می کند.
10- تب مخملک
بثورات سفت و قرمز رنگ همراه با گلودرد چرکی می باشد.
در ابتدا، بثورات بر روی قفسه سینه و شکم ظاهر می شود و سپس در تمام بدن پخش می شود.
زبان توت فرنگی و تب بالا نیز از علائم این بیماری می باشد.
اگر کودک درمان نشود، این بیماری می تواند منجر به تب روماتیسمی شود و در موارد نادر، به قلب صدمه می رساند.
به همین خاطر، در قدیم، تب مخملک یک بیماری کشنده کودک بود. اما در حال حاضر، به راحتی با آنتی بیوتیک درمان می شود.
MSRA نوعی از عفونت استافیلوکوکی می باشد که با آنتی بیوتیک درمان نمی شود.
به عقیده پزشکان، MSRA یکی از بزرگترین علت های عفونت های پوستی می باشد.
این عفونت معمولا به شکل زخم و یا جوش ظاهر می شود و ممکن است شبیه گزش عنکبوت باشد.
MSRA یا عفونت گوش، بینی و گلو در کودکان رو به افزایش است.
12- زرد زخم
یکی دیگر از عفونت های باکتریایی پوست، زرد زخم می باشد.
این عفونت باعث خوشه هایی از تاول کوچک بر روی پوست می شود و این خوشه ها تراوش می کند و به شکل یک پوسته طلایی درمی آیند.
دست زدن به مایع تراوش کرده، موجب پخش کردن این عفونت به سایر نقاط بدن می شود.
غالبا زرد زخم به علت باکتری استافیلوکوک می باشد، اما می تواند به علت باکتری استرپتوکوک نیز باشد.
این نوع زرد زخم بیشتر در کودکان 2 تا 6 ساله شایع است.
اگر این بیماری با آنتی بیوتیک درمان شود، زخم ها بهبود می یابند، بدون آنکه جای آنها بر پوست باقی بماند.
13- عفونت قارچی
یکی دیگر از عفونت های پوستی، عفونت قارچی می باشد.
این عفونت باعث ایجاد حلقه های فلس دار و قرمز رنگ بر روی پوست و یا تکه ای از پوست سر می شود.
این عفونت به راحتی از یک کودک به کودک دیگر منتقل می شود.
بنابراین به اشتراک گذشتن شانه، برس، حوله و لباس ها می تواند خطرناک باشد.
عفونت قارچی با داروهای ضد قارچ درمان می شود.
14- بیماری لایم
در حدود 1 تا 2 هفته بعد از گزش کنه، بثوراتی مانند جای تیر ظاهر می شود.
این بثورات همراه تب، لرز و بدن درد همراه است.
مقصر این بیماری، باکتری حمل شده توسط کنه می باشد.
اگر فرد درمان نشود، این بیماری بر مفاصل، سیستم اعصاب و قلب اثر می گذارد.
15- مننژیت
التهاب و یا عفونت بافت اطراف مغز و نخاع می باشد.
در نوجوانان و بزرگسالان، مهم ترین علائم شامل: سردرد، تب و سفتی گردن می باشد.
کودکان ممکن است دارای علائمی مانند: سرماخوردگی باشند و یا به شدت بی قرار شوند.
مننژیت ویروسی غالبا خفیف است، اما مننژیت باکتریایی بسیار شدید است.
اگر مننژیت درمان نشود، عوارض جدی و خطرناکی خواهد داشت.
در حال حاضر، واکسن ها برای جلوگیری از مننژیت باکتریایی موجود است.
16- سندرم ری
شما هم شنیده اید که به کودکان و نوجوانان، آسپیرین ندهید؟
به علت اینکه آسپیرین در کودکان و نوجوانان موجب ایجاد سندرم ری می شود.
علائم این سندرم عبارت است از: تغییرات رفتاری، تشج و کما.
در حال حاضر با اعلام ندادن آسپیرین به کودکان، سندرم ری کمتر شده است.
17- روتاویروس
قبل از شناخت یک واکسن موثر، روتاویروس علت مرگ‌ومیر کودکان مبتلا به اسهال بود.
مهم ترین علامت آن، استفراغ و اسهال آبکی است و کودک را دچار کم آبی شدید بدن می کند.
در حال حاضر دو واکسن روتاویروس برای نوزادان موجود می باشد.
بیماری کاوازاکی + راه های درمان
اطلاعات در مورد بیماریهای روماتیسمی کودکان
نسخه 2016
1 - کاوازاکی چیست ؟
2 تشخیص و درمان
3 زندگی روزمره
1 - کاوازاکی چیست ؟
1.1 این چه چیزی است؟
این بیماری برای اولین بار توسط پزشک متخصص کودکان ژاپنی به نام تامی ساکو کاوزاکی ( بیماری به نام او ثبت شده ) در متون پزشکی انگلیس سال 1967گزارش شده است . وی تعدادی بیمار با علایمی بشکل : تب ، راش پوستی ، کنژکتیویت(قرمزی چشم ) ، انانتم( قرمزی گلو و دهان )، ادم دست ها و پاها وبزرگی غدد لنفی گردنی مشخص و معرفی نمود .این بیماری در ابتد ا" موکوکوتانئوس لنف نود سندرم "نام گرفت. چند سال بعد ، عوارض درگیری قلبی همانند :درگیری عروق کرونری( گشادی وسیع شریان های خونی ) نیزدر این بیماری گزارش شد.
بیماری کاوازاکی یک واسکولیت سیستمیک حاد است ، به این معنی که التهاب در دیواره رگهای خونی میتواند منجر به گشاد شدن (انوریسم) هریک از شریان با اندازه متوسط در بدن، به ویژه شریان های کرونر گردد. در عینحال ، بیشتذر کودکان تنها علایم سیستمیک را بدون اینکه عوارض قلبی پیدا کنند نشان میدهند.
2.1 شیوع این بیماری چگونه است ؟
بیماری کاوازاکی یک بیماری نادر است ، امابه به موازات هنوخ شوئن لاین پورپورا یکی از شایعترین واسکولیت های کودکی بشمار میاید. کاوازاکی از تمام نقاط جهان گزارش شده است، ودر ژاپن شیوع بیشتری دارد. این بیماری منحصرادر کودکان کم سن وسال و نوپا گزارش شده است . تقریبا 85% کودکان مبتلا به بیماری کاوازاکی زیر5 سال هستند واوج بروز سنی18 تا 24ماهگی است .در کمتر از سه ماه و بیش تر از 5 سال هم نه به صورت شایع دیده میشود، ولی بیشترین خطر درگیری کرونری در این سنین است. در پسران نسبت به دختران شایع تر است ، اگرچه کاوازاکی در در طول سال و در هر زمان قابل تشخیص است اما به صورت دسته جمعی در یک فصل هم اتفاق افتاده است ، امکان ابتلا در در اواخر زمستان و بهارابیشتر است.
3.1 علل این بیماری کدامند؟
علت بیماری کاوازاکی نامعلوم است هرچند بنظر میرسد که یک عامل عفونی منشاء این اتفاق باشد. افزایش حساسیت و یا اختلا ل در پاسخ ایمنی که احیانا توسط یک عامل عفونی ( ویروس یا باکتری مشخص ) به راه افتاده باعث شروع فرایند التهابی میشود که به ایجاد التهاب و آسیب عروق خونی در افرادی که استعدادژنتیکی نسبت به این بیماری را داشته باشند منجر می گردد.
4.1 آ یا این بیماری وراثتی است ؟ چرابچه من به این بیماری مبتلا شده ؟ آیا قابل پیشگیری است ؟ آیا مسری است ؟
بیماری کاوازاکی یک بیماری ارثی نیست ، اگرچه زمینه های ژنتیکی هم برای این بیماری مطرح شده است، خیلی نادر است که در یک خانواده بیش از یک نفر به این بیماری مبتلا شود. این بیماری مسری نیست و از یک کودک به کودک دیگر منتقل نمیشود. درحال حاضرراهی برای پیشگیری آن شناخته نشده . گرچه بندرت، اما امکان دارد که یک فرد اپیزوددومی را از این بیماری تجربه کند.
5.1 علایم اصلی آن چیست ؟-
این بیماری باتب بالای غیر قابل توجیه آشکار می شود . کودک معمولا خیلی بیقراروتحریک پذیراست . تب می تواند همراه باعفونت ملتحمه (با قرمزی هر دو چشم)، بدون چرک و ترشحات باشد . ممکنست انواع مختلف راش های پوستی شبیه : سرخک یا راش تب مخملک ، کهیر ، پاپول ویا اشکال دیگر در بیمار ظاهر شود .اساسا راش های پوستی درتنه ، اندام ونیز در خیلی ازموارد در نواحی پوشک دیده میشود که منجر به قرمزی و پوسته ریزی میگردد.
تغییرات دهان ممکن است شامل قرمز شدن و ترک خوردن لب ها ، التهاب زبان ( که معمولابه آن زبان توت فرنگی گفته می شود ) وقرمزی حلق باشد . ، کف دست و پاها نیز ممکن است درگیر شوند، به صورت تورم وقرمزی کف دست و پا و انگشت های دست و پا که ممکن است پف کرده و متورم به نظر برسد . بعدها ممکن است پوسته ریزی نوک انگشتان دست وپا ( در حدودهفته 2 الی 3 ) اتفاق بیفتد. بیش ازنیمی از بیماران بزرگی غدد لنفاوی گردن پیدا میکنندکه غالبا منفرد است و بزرگی آن حداقل حدود 5/1 سانتیمتر است..
گاهی از اوقات، ممکن است علایمی مانند درد مفاصل با یابدون تورم مفصلی، درد شکم ، اسهال ، تحریک پذیری یا سردرد مشاهده شوند. در کشورهایی که واکسن ب ث ژ زده می شود ودرکودکان کوچکتر ممکن است درمحل واکسن ب ث ژ التهاب وقرمزی مشاهده شود .
درگیری قلب جدی ترین تظاهربیماری کاوازاکی است با توجه به احتمال عوارض طولانی مدت آن . سوفل قلبی ، اختلالات ریتم واختلالات اولتراسوند ممکن است تشخیص داده شود . تمام لایه های مختلف قلب ممکن است درجاتی از التهاب را نشان دهند به این معنی که پریکاردیت میوکاردیت و هم چنین درگیری دریچه قلب ممکن است رخ دهد . هرچند که ، ویژگی های اصلی این بیماری درگیری وآنوریسم سرخرگ کرونری است.
6.1 آیا این بیماری درهمه کودکان مشابه است ؟
شدت این بیماری از کودکی به کودکی دیگر متفاوت است . همه کودکان یک نوع علامت نشان نمیدهند و بیشتر بیماران درگیری قلبی ندارند . آنوریسم تنهادر 2 تا 6 مورد از 100 کودکی که درمان برایشان انجام شده دیده شده است.علایم بیماری در تعدادی از کودکان خصوصازیریکسال ناقص است به این معنی که آن ها ویژگی هاو علایم بالینی را کامل نمی کنند که این خود باعث دشوارتر شدن تشخیص بیماری میگردد. بعضی از بچه های کوچکتردچار آنوریسم می شوند. این ها تحت عنوان بیماری کاوازاکی آتیپیک تشخیص داده شده اند.
7.1 آیا بیماری کاوازاکی در کودکان و بزرگسالان متفاوت است ؟
این یک بیماری دوران کودکی است هرچند بندرت مواردی از بیماری در بزرگسالان گزارش شده است .
2 تشخیص و درمان
1.2 کاوازاکی چگونه تشخیص داده میشود ؟
تشخیص بیماری کاوازاکی بالینی است . به این معنی که بر اساس ارزیابیهای بالینی توسط پزشک تشخیص داده می شود . زمانی بیماری تشخیص قطعی خواهد داشت که : تب بالای غیرقابل توجیه بیشتر از 5 روزهمراه با 4 علامت از 5 علامت دیگر وجود داشته باشد : التهاب دو طرفه ملتحمه چشم( مانند اینکه التهاب به صورت پرده ای روی کره چشم را بپوشاند) ، بزرگی غددلنفاوی، راش پوستی ، درگیری دهان و زبان و تغییرات انتهاها. بررسی پزشک برای اینست که نشانه ای از بیماری دیگری که بتواند علایم مشابهی داشته باشد وجود نداشته باشد. بعضی از کودکان فرم های ناکاملی از بیماری را نشان می دهند به این معنی که معیارهای بالینی کمتری دارند که باعث می شود تشخیص دشوارتر باشد ، به این گونه موارد بیماری کاوازاکی ناکامل گفته می شود .
2.2 این بیماری چه مدت طول می کشد ؟
بیماری کاوازاکی بیماری است با سه مرحله : حاد، که دو هفته اول بیماری را شامل می شود وزمانی است که تب و دیگر علایم مشاهده میشود . مرحله تحت حاد، هفته دوم تا هفته چهارم است مرحله ای که در آن تعداد پلاکت ها رو به افزایش است و آنوریسم هامیتوانند ظاهر شوند . مرحله سوم، مرحله بهبودی ونقاهت است که از یک تا سه ماه است و آن موقعی است که تمام تست های آزمایشگاهی به حالت عادی برمیگردند و برخی از ناهنجارهای عروق خونی از بین میروند ویااندازه های انها کاهش می یابند .
در صورت عدم درمان ، این بیماری ممکن است خود بخود محدودشونده باشد،و بیش از دو هفته طول نکشد ،آسیب کرونری مشابه بالاخواهد بود.
3.2 اهمیت آزمایش ها چیست ؟
در حال حاضر ،تست آزمایشگاهی اختصاصی وجود ندارد که بتواند به تشخیص این بیماری کمک کند . گروهی از آزمایشات همانند : سرعت رسوب گلبول قرمزبالا ، بالاCRPلکوسیتوز ، کم خونی ( کاهش مقدار سلول های قرمز خون ) ، آلبومین سرم پایین ، افزایش آنزیم های کبدی ، می تواند به تشخیص بیماری کمک کند . تعداد پلاکت ها ( سلولهائی که در انعقاد دخیل هستند) معمولا در هفته های اول بیماری طبیعی هستند اما در هفته های دوم و به مقادیربسیار بالائی می رسند .
برای این کودکان باید معاینات دوره ای و ارزیابی آزمایش های خونی انجام شود تا اینکه شمارش پلاکتی وسرعت رسوب گلبول قرمزبه حالت طبیعی برگردد .
الکتروکاردیوگرافی و اکوکاردیوگرام باید انجام شود . اکوکاردیوگرام می تواند گشادی یا آنوریسم را با ارزیابی شکل و اندازه سرخرگ کرونری تشخیص دهد . در مورد کودکی که اختلالات عروق کرونرداشته باشد ، نیازبه پیگیری با اکوکاردیوگرام و مطالعات اضافی و ارزیابی یبشتری خواهد بود .
4.2 آیا این بیماری را می توان درمان کرد ؟
اکتر کودکان مبتلا به این بیماری درمان می شوند، اگرچه ، در تعدادی از بیماران علیرغم استفاده از درمان های منا سب، عوارض قلبی ایجاد میگردد. نمی توان از این بیماری پیشگیری کرد اما بهترین روش کاهش بیماری های قلبی ، تشخیص زود هنگام آن و شروع درمان در اسرع وقت است .
5.2 درمان این بیماری چیست ؟
کودکی که در مورد وی تشخیص کاوازاکی محتمل است باید دربیمارستان بستری شده وتحت نظر باشد و همچنین لازمست ازنظردرگیری ها قلبی احتمالی مورد بررسی قرارگیرد .
برای کاهش میزان درگیری های قلبی ، به محض آنکه تشخیص بیماری داده شد باید درمان آن شروع شود
درمان شامل ایمونوگلوبولین داخل وریدی تک دوزوبا دوزبالا و آسپرین است . این درمان التهاب را کاهش داده و به طور چشمگیری علایم حاد را بهبود میبخشد. دوز بالای ایمونوگلوبرلین داخل وریدی بخش ضروری درمان است به گونه ای که قادر است عوارض قلبی را در درصدبالایی از بیماران کاهش دهد . اگرچه این درمان گران است اما درحال حاضر به صورت موثرترین درمان مطرح میباشد، در بیماران با عوامل خطرات خاص، کورتیکواستروئیدها به طور همزمان ممکن است داده شود . بیمارانی که به یک یا دودوز پاسخ نمی دهند ، برای درمان آنها گزینه های دیگری نیز وجود دارند که شامل : دوز بالای کورتیکواستروئیدهای داخلی وریدی و دارو درمانی بیولوزیک است .
6.2 آیا تمام کودکان به ایمونوگلوبولین داخل وریدی پاسخ می دهند ؟
خوشبختانه اکثر کودکان تنها به یک دوز منفرد درمانی نیاز دارند ، اما کودکانی که به این دوز جواب ندهند ،ممکنست نیاز به دوز دوم و یا تزریق کورتیکواستروئید پیدا کنند . در موارد نادر، ممکنست داروهای بیولوژیکی داده شود.
7.2 عوارض جانبی دارو درمانی چیست ؟
درمان ایمون گلوبولین وریدی معمولا بی خطراست وبخوبی تحمل میشود . ندرتا ممکنست التهاب مننژ(مننژیت اسپتیک) رخ بدهد .
پس از درمان با ایمون گلوبولین وریدی، انجام واکسیناسیون های زنده باید به تعویق بیفتد (قبل از انجام واکسیناسیون با پزشک خود مشورت کنید) آسپرین با دوز بالاممکنست باعث حالت تهوع و یا ناراحتی معده گردد.
8.2 پس از ایمونوگلوبولین و دوز بالا آسپرین چه درمانی توصیه می شود ؟ و این درمان تا چه مدت باید طول بکشد ؟
پس از آنکه تب کودک به حالت طبیعی برگشت و پایین آمد،(معمولا ظرف 24 تا 48 ساعت) دوز آسپرین نیز کم کم کاهش می یابد. دوز پایین آسپرین اثرش عمدتابرروی پلاکتها است . به این معنی که پلاکت های خون به هم نمی چسبند. این درمان مفید است و از تشکیل لخته در داخل آنوریسم یا جداره داخلی رگ های خونی ملتهب پیشگیری می کند ، درصورت شکل گیری لخته درون آنوریسم یا رگهای خونی ممکن است قطع جریان خون منجر به انفارکتوس شود . دوز پایین آسپرین تا زمانی که نشانگرهای التهابی به حالت طبیعی خود بازگردند و اکوها نرمال شوند، ادامه پیدا میکند. کودکان دچار آنوریسم باید پیوسته آسپرین و یا داروی ضد انعقاد خون که توسط پزشک برای طولانی مدت تجویز می شود مصرف کنند .
9.2 دین من اجازه استفاده از خون یا فراورده های خونی را نمی دهد ، درمان های مکمل/و غیر متداول چطور هستند ؟
جایگاهی برای درمان های جایگزین دراین بیماری نیست .ایمون گلوبولین وریدی تنهادرمان اثبات شده است. کورتیکو استروئیدها در مواردی که ایمون گلوبولین نمی تواند استفاده شود ممکن است موثرباشد.
10.2 مراقبت های پزشکی کودک را چه کسی به عهده دارد ؟
پزشک متخصص کودکان، متخصص قلب کودکان و روماتولوژیست کودکان ، مراقبت را به عهده می گیرند و کودکان مبتلا به را بررسی وپیگیری می کنند . در بخش هایی که متخصص روماتولوژی اطفال در دسترس نیست ، پزشک متخصص اطفال همراه با متخصص قلب و عروق باید بر بیماران به خصوص آنهایی که درگیری قلبی دارند ، نظارت داشته باشد .
11.2 پیش اگهی) این بیماری چگونه است ؟ پیش بینی طولانی مدت
در اکثر بیماران ، پیش اگهی عالی است ، آنها زندگی معمولی دارندو رشد و نمو آنها طبیعی است .
پیش اگهی بیماری در بیمارانی که دچار نابهنجاری سرخرگ کرونرباشند به میزان پیشرفت تنگ شدن و انسداد آنها بستگی دارد این افراد ممکن است در اوایل زندگی به علایم قلبی مبتلا شوند و نیاز داشته باشند که به مدت طولانی تحت مراقبت متخصص قلب و عروق با تجربه باشند.
3 زندگی روزمره
1.3 این بیماری چگونه کودک و زندگی روزمره خانواده را تحت تاثیر قرار می دهد ؟
اگر بیماری قلب را درگیر نکند کودک و خانواده او زندگی طبیعی دارند. در عینحال که اکثر کودکان مبتلا به کاوازاکی کاملا بهبود پیدا میکنند، این احتمال وجود دارد که کودک شما تا مدتی خستگی وتحریک پذیری نسبی داشته باشد.
2.3 در مدرسه چگونه است ؟
موقعی که بیماری به خوبی کنترل شود،که اتفاق متداول مواردی است که کودکان از بیماران از داروهای مناسب استفاده کنند و وقتی بیماری از مرحله حاد گذشت کودک هیچگونه مشکلی برای شرکت در فعالیتهای همانند کودکان سالم نخواهد داشت. مدرسه برای کودکان همان ویژگیهای کار را برای بزرگسالان دارد.کودک بایستی برای مکانی که در آن آموزش می بینند د از لحاظ فردی مفید و ثمر بخش باشد . خانواده و آموزگاران به گونه ای با او برخورد کنند که در فعالیت های مدرسه به روش طبیعی شرکت کند و علاوه بر این نه تنها باید از لحاظ آکادمی موفق باشند بلکه باید توسط بزرگسالان و هم سن وسالهایشان نیز مورد قدردانی و تشویق قرار بگیرند .
3.3 از لحاظ ورزش چگونه است ؟
بازی کردن و ورزش کردن یکی از رویکردهای ضروری برای هر کودک در زندگی روزمره است . یکی از اهداف این درمان این است که به کودکان بیمار اجازه داده شود زندگی طبیعی خود را اداره کرده وبتواند خودش را پیدا کند و از هم سن و سال هایش متمایز نشود . بنابراین ، کودکانی که درگیری های قبلی آنها بهبود پیدا کند محدودیتی در ورزش یا هرگونه فعالیت در زندگی روزمره ندارند . با این وجود ، کودکان دچار آنوریسم کرونر بایستی با متخصص قلب کودکان در رابطه با مشارکت در فعالیت های رقابتی به خصوص در دوران بلوغ مشورت کنند .
4.3 تغذیه آنها چگونه است ؟
مدرکی وجود ندارد مبنی بر این که تغذیه براین بیماری تاثیرداشته باشد . در کل ، کودک باید تغذیه ای طبیعی و مناسب با سن خود داشته باشد . تغذیه مناسب وسالم با ویتامین ها ، کلسیم و پروتئین در رشد کودک مهم است . در بیمارانی که کورتیکواستروئیدها را مصرف می کنند باید از پرخوری پیشگیری شود زیرا مصرف این دارو ها اشتها را افزایش می دهد .
5.3 آیا می توان کودک را واکسینه کرد ؟
در صورت درمان با ایمون گلوبولین واکسن های زنده را باید به تعویق انداخت .
پزشک باید تعیین کند که کودک چه واکسنی را می تواند تزریق کند . در کل،بنظر نمیرسد که واکسن فعالیت های بیماری را افزایش دهد و باعث عوارض مضر در بیماران مبتلا به KD گردد . ترکیب واکسن های غیر زنده حتی در مواردسرکوب ایمنی وکودکان KD مبتلا بی خطر است. اگر چه بیشتر مطالعات نمیتوانند به طور کامل آسیب نادرناشی از واکسیناسیون ر ا نشان دهند .
بیماران بادوزبالای داروهای سرکوب گر سیستم ایمنی باید اندازه گیری آنتی بادی اختصاصی پس ازانجام واکسیناسیون را با پزشک خود مطرح کنند.
همه چیز درباره هپاتیت A.B.C + راه های پیشگیری
همه چیز درباره هپاتیت B ، A و C
اگر آسیب شدیدی به کبد بیمار وارد شده باشد، پیوند کبد می تواند گزینه درمانی مناسبی باشد. در پیوند کبد یک جراح، کبد آسیب دیده بیمار را خارج می کند و یک کبد سالم را جایگزین آن می کند. اغلب کبدهای پیوند شده مربوط به افرادی هستند که فوت کرده اند اما تعداد کمی از آنها نیز متعلق به افراد زنده هستند.
هپاتیت A یک عفونت کبدی به شدت مسری است که توسط ویروس هپاتیت A ایجاد می شود. ویروس هپاتیت A یکی از چندین نوع ویروس هپاتیت است که سبب التهابی می گردد که بر توانایی عملکرد کبد اثر می گذارد.
به احتمال بیشتر تماس با ویروس هپاتیت A از طریق غذا یا آب آلوده و یا از طریق تماس نزدیک با فرد مبتلا ایجاد می شود. انواع خفیف هپاتیت A نیازمند درمان نیست و بیشتر افراد مبتلا بدون هیچ گونه آسیب دائمی وارد بر کبد بطور کامل بهبود می یابند.
رعایت بهداشت شامل شستن مرتب دستها، یکی از بهترین راه های پیشگیری از هپاتیت A است. واکسیناسیون مؤثر برای افراد در معرض خطر در دسترس است.
نشانه ها
علائم و نشانه های هپاتیت A معمولاً تا چند هفته پس از ابتلاء به ویروس ظاهر نمی شود. علائم و نشانه های ویروس هپاتیت A عبارت است از:
• خستگی
• درد و ناراحتی های شکمی، به ویژه در ناحیه کبد در سمت راست، زیر دنده های آخر
• کاهش اشتها
• تب خفیف
• ادرار تیره
• درد عضلانی
• زردی پوست و چشم ها (یرقان)
علائم و نشانه های هپاتیت A معمولاً کمتر از دو ماه طول می کشد، اما گاهی ممکن است تا 6 ماه باقی بماند. تمام افراد مبتلا به هپاتیت A این علائم و نشانه ها را نشان نمی دهند.
علت
هپاتیت A از طریق عفونت ویروس هپاتیت A ایجاد می شود. زمانی که فرد مقدار اندکی از ماده آلوده به مدفوع را بخورد به ویروس هپاتیت A مبتلا می شود. ویروس هپاتیت A سلول های کبد را آلوده کرده و سبب التهاب می شود. التهاب می تواند عملکرد کبد را مختل کرده و سبب سایر علائم و نشانه های هپاتیت A شود.
ویروس هپاتیت A می تواند از چند طریق انتقال یابد، این راه ها عبارتند از:
• زمانی که فرد حامل ویروس، غذا را آماده کرده و شما بدون توجه به اینکه آیا وی پس از رفتن به دستشویی دست های خود را شسته یا نه، غذا را میل می کنید.
• مصرف آب آلوده
• خوردن صدف های خام پرورش یافته در آب آلوده به فاضلاب
• تماس نزدیک با فرد آلوده – حتی فردی که علائم و نشانه های هپاتیت را ندارد.
• تماس جنسی با فرد حامل ویروس
عوامل خطر
مواجهه با عوامل زیر خطر ابتلاء به هپاتیت A را افزایش می دهد:
• کار کردن و یا سفر کردن به مناطقی که شیوع هپاتیت A بالایی دارد
• هم جنس گرایی در مردان
• ابتلاء به ویروس HIV
• استفاده تزریقی یا غیر تزریقی از داروهای غیر مجاز
• زندگی با فرد آلوده به هپاتیت A
• دریافت فاکتورهای انعقادی در افراد هموفیلی یا سایر بیماری ها
عوارض
علائم و نشانه های عفونت در تعداد اندکی از افراد مبتلا به هپاتیت A به مدت چند هفته بیشتر از حد معمول ادامه می یابد. در این افراد ممکن است علائم و نشانه های هپاتیت A از بین رفته و پس از چند هفته مجدداً ظاهر گردد. اگرچه در برخی از انواع عفونت هپاتیت A علائم و نشانه ها در بلند مدت رخ می دهد اما این نوع نسبت به عفونتی که سبب علائم و نشانه های معمول می شود خطرناک تر نیست.
نارسایی حاد کبد
در موارد نادری، هپاتیت A می تواند سبب نارسایی کبدی حاد گردد که به معنای از دست دادن عملکرد کبد بوده که به صورت ناگهانی رخ می دهد. افرادی با ریسک بالای عوارض هپاتیت A شامل کسانی می شود که بیماری های مزمن کبدی داشته و یا سالمند هستند. نارسایی حاد کبدی مستلزم بستری شدن در بیمارستان به منظور پایش و درمان است. در برخی موارد، افراد مبتلا نیازمند پیوند کبد می شوند.
آمادگی برای ویزیت پزشک
اگر در اطرافیان شما شخصی مبتلا به هپاتیت A تشخیص داده شد، به پزشک خود و یا مرکز بهداشت محل مراجعه کرده تا تعیین کند آیا برای پیشگیری به واکسن هپاتیت A نیاز دارید یا خیر؟
اگر علائم و نشانه های هپاتیت A را دارید، به پزشک خانواده خود و یا پزشک عمومی دیگری مراجعه نمایید.
نحوه آمادگی
از آنجایی که جلسه ملاقات با پزشک کوتاه مدت است و مباحث زیادی برای صحبت کردن وجود دارد لذا بهتر است از قبل آمادگی داشته باشید، برای مثال:
• از محدودیت های پیش از جلسه مطلع شوید. در زمان تعیین جلسه ویزیت از محدودیت های لازم مثل محدودیت های رژیمی اطمینان حاصل نمایید.
• تمام علائمی را که تجربه کرده اید را یادداشت نمایید. حتی علائمی که ممکن است با دلیل مراجعه شما به پزشک بی ارتباط باشد.
• اطلاعات شخصی کلیدی را یادداشت نمایید. شامل استرس های بزرگ و یا تغییراتی که اخیراً در زندگی شما ایجاد شده است.
• لیستی از داروهای مصرفی خود تهیه نمایید. حتی ویتامین ها و مکمل های مصرفی.
• یکی از دوستان یا اشخاص خانواده را با خود همراه ببرید. گاهی بخاطرسپاری تمام اطلاعاتی که در جلسه ملاقات بیان می شود مشکل است. شخصی که شما را همراهی می کند می تواند بخشی از اطلاعاتی که فراموش کرده اید را بیاد آورد.
سؤالاتی که باید پرسیده شود
زمان ملاقات با پزشک محدود است، لذا لیستی از سؤالاتی که می تواند در بهره مندی بهتر از زمان کمک کننده باشد را آماده کنید. سؤالات را به ترتیب اهمیت لیست کنید. برخی سؤالات اساسی در مورد هپاتیت A که باید از پزشک بپرسید عبارتست از:
• آیا من هپاتیت A دارم؟
• آیا ممکن است بیماری را به شخص دیگری انتقال دهم؟
• برای پیشگیری از گسترش هپاتیت A در بین اعضای خانواده و دوستان چه کارهای باید انجام دهم؟
• آیا نزدیکان من باید واکسن هپاتیت A دریافت کنند؟
• با توجه به اینکه به هپاتیت A مبتلا هستم آیا می توانم رفتن به محل کار و یا تحصیل خود را ادامه دهم؟
• علائم و نشانه های بیماری چه مدتی طول می کشد؟
• کدام علائم و نشانه هاست که نشان می دهد هپاتیت A می تواند عوارض جدی داشته باشد؟
• چگونه می توانم متوجه شوم چه زمانی هپاتیت A را با دیگران انتقال نمی دهم؟
• آیا بروشور و یا برگه دیگری وجود دارد که با خود ببرم؟ کدام وب سایت ها را پیشنهاد می کنید؟
• چه چیزی تعیین می کند که آیا مراجعات بعدی لازم است؟
علاوه بر این سؤالات که پیش از جلسه ملاقات آماده کرده اید، سایر سؤالاتی که حین جلسه در ذهن شما ایجاد می شود را نیز بپرسید.
آنچه از پزشک خود انتظار دارید
احتمالاً پزشک از شما سؤالاتی خواهد پرسید. آمادگی برای پاسخ دادن به سؤالات اجازه می دهد زمان بیشتری را صرف مطالبی نمایید که مد نظر شماست. ممکن است پزشک سؤال کند:
• علائم شما پایدار بود یا مقطعی؟
• شدت علائم شما چگونه بود؟
• چه عاملی سبب بهبود علائم شما می شود؟
• چه عاملی سبب تشدید علائم شما می شود؟
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر علائم و نشانه هایی داشتید که شما را نگران می کرد به پزشک خود مراجعه نمایید. اگر با ویروس هپاتیت A مواجه شدید، می توانید با واکسن هپاتیت A و یا ایمونوگلوبولین درمانی ظرف دو هفته پس از مواجهه از ابتلاء به عفونت پیشگیری کنید. از پزشک یا مرکز سلامت منطقه خود درباره انجام واکسیناسیون هپاتیت A سؤال کنید، اگر:
• رستورانی که اخیراً به آنجا رفته اید شیوع هپاتیت A را گزارش کرده است.
• در شخص نزدیک به شما مثل فردی که با شما زندگی می کند و یا پرستار شما، هپاتیت A تشخیص داده شود.
• اخیراً برای تزریق دارو از سوزن شخص مبتلا به هپاتیت A استفاده کرده اید.
آزمایش های تشخیصی
آزمایشات خون برای تشخیص ابتلای فرد به هپاتیت A بکار می رود. نمونه خون معمولاً از ورید دست گرفته شده و برای انجام آزمایش به آزمایشگاه برده می شود. همچنین ممکن است پزشک از علائم و نشانه هایی که ذکر می کنید برای تشخیص بیماری استفاده نماید.
درمان دارویی
هیچ درمان خاصی برای هپاتیت A شناخته نشده است. بدن شما خودش، ویروس هپاتیت A را از بین خواهد برد. در بسیاری از موارد، کبد ظرف یک یا دو ماه به طور کامل بهبود می یابد و آسیبی بر جای نمی ماند.
درمان هپاتیت A معمولاً بر مقابله با علائم و نشانه های عفونت هپاتیت A تمرکز دارد. برای مثال:
• انتظار کاهش انرژی را داشته باشید. بسیاری از افراد مبتلا به عفونت هپاتیت A برای انجام کارهای روزانه خود احساس خستگی و فقدان انرژی دارند. زمانی که نیاز است استراحت نمایید. ممکن است به مدت چند ماه احساس خستگی کنید.
• راهی برای مقابله با تهوع پیدا کنید. تهوع می تواند غذا خوردن را برای شما مشکل کند. لذا راهی برای افزایش جذابیت های غذا بیابید. دریافت چند میان وعده های کوچک در طول روز بهتر از دریافت سه وعده غذایی حجیم است. اگر به میزان کافی کالری دریافت نمی کنید بهتر است از مصرف غذاهای کم کالری پرهیز کرده و غذاهای پرکالری را انتخاب نمایید. برای مثال، بجای آب بهتر است آبمیوه یا شیر بنوشید.
• به کبد خود استراحت دهید. در صورتیکه به هپاتیت A مبتلا هستید، ممکن است تصفیه داروها و الکل برای کبد شما مشکل باشد. پزشک می تواند قطع مصرف داروها را توصیه کرده و یا برخی از آنها را تغییر دهد. زمانی که علائم و نشانه های هپاتیت A بروز می کند، نوشیدن الکل را متوقف کنید.
تغییر شیوه زندگی
اگر مبتلا به هپاتیت A هستید، می توانید برای کاهش خطر انتقال ویروس به سایرین اقداماتی انجام دهید، برای مثال:
• از فعالیت های جنسی بپرهیزید. اگر مبتلا به هپاتیت A هستید، فعالیت های جنسی را متوقف کنید؛ چرا که فعالیت های جنسی می تواند سبب انتقال عفونت به سایرین گردد. استفاده از کاندوم محافظت کافی ایجاد نمی کند.
• پس از رفتن به دستشویی دستهای خود را بطور کامل بشویید. دست های خود را با دقت به مدت حداقل 20 دقیقه شسته و سپس آب بکشید. دست های خود را با دستمال یکبار مصرف خشک کنید.
• در زمانی که عفونت شما فعال است، برای سایرین غذا آماده نکنید. شما به راحتی می توانید این عفونت مسری را به دیگران منتقل کنید.
نکات اساسی درمان
هیچ درمان دارویی جایگزین یا مکملی برای کمک به پیشگیری یا درمان عفونت هپاتیت A تأیید نشده است.
یکی از گیاهان دارویی که بخاطر ویژگی های التیامی کبد جلب توجه کرده است "شیر تیغک" است. موافقان اثر شیر تیغک توصیه می کنند که این گیاه یرقان و سایر اختلالات کبدی را درمان می کند. افراد می توانند شیر تیغک را به صورت کپسول، عصاره یا آمپول تزریقی دریافت کنند.
مطالعات اندک انجام شده در زمینه درمان بیماری های کبدی توسط شیر تیغک، نتایج متفاوتی نشان داده اند. برخی از این مطالعات طراحی نامناسبی داشته اند و لذا نتیجه گیری درباره اثر بخشی شیرتیغک مشکل است.
اگر تمایل دارید شیر تیغک را امتخان نمایید، فواید و خطرات آن را با پزشک خود در میان بگذارید.
پیشگیری
اگر مبتلا به هپاتیت A هستید، ممکن است بخاطر اثرات عفونت بر سلامتی و نیز انتقال آن به دیگران نگرانی هایی داشته باشید. راه های زیر به شما برای مقابله با این نگرانی ها کمک می کند:
• در خصوص هپاتیت A اطلاعات کسب کنید. جمع آوری اطلاع در خصوص هپاتیت A به کاهش ترس شما کمک می کند. هپاتیت A بر خلاف سایر انواع هپاتیت، در بیشتر افراد خود به خود از بین می رود و مشکلات خاصی را به دنبال ندارد. درباره منابع اطلاعاتی مناسب برای کسب آگاهی در مورد هپاتیت A از پزشک خود سؤال کنید. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها محل مناسبی برای شروع است.
• از خود مراقبت کنید. با برگزیدن انتخاب های سالم به رهایی بدن خود از عفونت هپاتیت A کمک کنید. برای مثال، رژیم سالم غنی از میوه و سبزیجات را برگزینید. در بیشتر روزهای هفته فعالیت بدنی داشته باشید. خواب کافی داشته باشید تا پس از بیدار شدن احساس شادابی کنید.
• به دیگران اطمینان دهید بودنشان در کنار شما مشکلی برای آنها ایجاد نمی کند. شما می توانید ویروس هپاتیت A را از طریق عطسه، سرفه، بغل کردن یا نشستن در فاصله ای نزدیک از افراد، منتقل نمایید. اگر اعضای خانواده یا دوستان شما از ابتلاء به عفونت هپاتیت A هراس دارند، به آنها اطمینان دهید هر کاری برای محافظت از آنان انجام می دهید. برای مثال، پس از شستن دستها از حوله شخصی خودتان استفاده نمایید و ظرف غذا را خودتان بطور کامل بشویید.
واکسن هپاتیت A را فراموش نکنید
واکسن هپاتیت A می تواند از ابتلاء به عفونت ویروسی هپاتیت A پیشگیری کند. واکسن هپاتیت A معمولاً در دو دوز واکسیناسیون اولیه و یک تزریق در 6 ماه بعد انجام می شود. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها توصیه می کند این افراد واکسن هپاتیت A را دریافت نمایند:
• تمام کودکان در سنین یک سالگی و بزرگتر که در سال اول واکسن نزده اند.
• کارکنان آزمایشگاه که ممکن است با ویروس هپاتیت A مواجهه داشته باشند.
اگر در خصوص خطر ابتلاء به هپاتیت A نگران هستید، از پزشک خود درباره مناسب بودن واکسن سؤال کنید.
در زمان سفر به هشدارهای ایمنی توجه نمایید
اگر قصد سفر به منطقه ای را دارید که هپاتیت A در آنجا شایع است، می توانید با پوست کندن و شستن تمام میوه ها و سبزیجات تازه و نیز پرهیز از مصرف گوشت و ماهی خام و نیم پز، به پیشگیری از ابتلاء به عفونت کمک نمایید. برای نوشیدن و نیز مسواک زدن، از آب های معدنی استفاده کنید. اگر آب معدنی در دسترس نبود، آب شیر را پیش از مصرف بجوشانید.
بهداشت را رعایت کنید
دست های خود را برای پیشگیری از ابتلاء به عفونت به طور مرتب بشویید. دست های خود را پس از دستشویی، پیش از تهیه و یا خوردن غذا، و پس از تعویض پوشک کودک به طور کامل بشویید. همچنین از حوله، ظروف و مسواک شخصی خودتان استفاده نمایید.
هپاتیت B
هپاتیت B یک عفونت کبدی خطرناک است که ناشی از ویروس هپاتیت B(HBV) می باشد. در برخی بیماران، عفونت هپاتیت B مزمن شده و منجر به نارسایی کبدی، سرطان کبد یا سیروز می شود. سیروز کبدی بیماری است که باعث زخم و سخت شدن پایدار بافت کبدی می شود.
اغلب بزرگسالان مبتلا به هپاتیت B حتی اگر علایم و نشانه های شدیدی داشته باشند، به طور کامل بهبود می یابند. احتمال مزمن شدن هپاتیت B در نوزادان و کودکان بیشتر است. اگرچه درمانی برای هپاتیت B وجود ندارد، یک واکسن می تواند از بروز بیماری پیشگیری کند. اگر فردی مبتلا به هپاتیت B باشد، باید اقدامات لازم را بکار گیرد تا از انتقال بیماری به دیگران پیشگیری کند.
نشانه ها
علایم و نشانه های هپاتیت B معمولاً حدود 3 ماه پس از مبتلا شدن بیمار به عفونت ایجاد می شود و می تواند خفیف تا شدید باشد. علایم و نشانه های هپاتیت B می تواند شامل موارد زیر باشد:
• درد شکمی
• ادرار تیره رنگ
• تب
• درد مفاصل
• کاهش اشتها
• تهوع و استفراغ
• ضعف و خستگی
• زرد شدن پوست و سفیدی چشم ها( یرقان یا زردی)
بسیاری از نوزادان و کودکان مبتلا به هپاتیت B علایم و نشانه های این بیماری را هرگز تجربه نمی کنند. این مورد در خصوص بزرگسالان نیز صادق است.
علت
هپاتیت B در اثر ویروس هپاتیت B(HBV) ایجاد می شود. ویروس هپاتیت B می تواند از طریق خون، مایع منی یا سایر مایعات بدن از فردی به فرد دیگر منتقل شود. زمانی که ویروس هپاتیت B وارد کبد فرد می شود، به سلول های کبدی حمله می کند و شروع به تکثیر می کند. این حالت باعث ایجاد التهاب در کبد شده و علایم و نشانه های عفونت هپاتیت B را ایجاد می کند.
مهم ترین راه های انتقال ویروس هپاتیت B عبارتند از:
• تماس جنسی. اگر فرد با یک بیمار مبتلا به عفونت هپاتیت B تماس جنسی محافظت نشده داشته باشد و خون، بزاق، منی یا ترشحات واژن از بدن فرد بیمار وارد بدن وی شود، احتمال ابتلاء به بیماری هپاتیت B وجود دارد.
• استفاده از سوزن مشترک. ویروس هپاتیت B به راحتی از طریق سوزن یا سرنگ های آلوده منتقل می شود.
• سوزن های تصادفی. کارکنان بخش های مراقبت های بهداشتی، کادر درمان و کسانی که با خون انسان در تماس هستند، در معرض خطر ابتلاء به هپاتیت B قرار دارند.
• مادر به جنین. ویروس هپاتیت B می تواند در دوران بارداری از مادر به جنین منتقل شود.
عفونت هپاتیت B ممکن است کوتاه مدت باشد(هپاتیت B حاد) یا زمان زیادی طول بکشد(هپاتیت B مزمن).
• هپاتیت B حاد. این نوع هپاتیت B کمتر از 6 ماه طول می کشد. در نوع حاد هپاتیت B، معمولاً سیستم ایمنی بدن فرد می تواند ویروس را نابود کند در نتیجه فرد بیمار در عرض چندین ماه کاملاً بهبود می یابد. اغلب بیماران بزرگسال مبتلا به هپاتیت B، هپاتیت B از نوع حاد دارند.
• هپاتیت B مزمن. این نوع هپاتیت B، 6 ماه یا بیشتر طول می کشد. زمانی که سیستم ایمنی بدن بیمار نمی تواند با ویروس مقابله کند، عفونت طولانی شده و ممکن است منجر به بیماری های خطرناک مانند سیروز و سرطان کبد شود. اغلب نوزادانی که با هپاتیت B متولد می شوند و بسیاری از کودکان 1 تا 5 ساله، مبتلا به نوع مزمن این بیماری می شوند. عفونت مزمن این بیماران ممکن است سال های طولانی به صورت ناشناخته باشد تا زمانی که فرد مبتلا به یک بیماری کبدی خطرناک شود.
عوامل خطر
در موارد زیر احتمال ابتلای فرد به هپاتیت B بیشتر می شود:
• برقراری رابطه جنسی محافظت نشده با بیش از یک فرد
• برقراری رابطه جنسی محافظت نشده با فرد مبتلا به ویروس هپاتیت B
• ابتلاء به عفونت های مقاربتی مانند گنوره (gonorrhea) یا کلامیدیا (chlamydia)
• هم جنس گرایی در مردان
• استفاده از سرنگ مشترک برای تزریق های داخل وریدی
• هم منزل بودن و زندگی کردن با یک فرد مبتلا به هپاتیت B مزمن
• داشتن شغلی که فرد در تماس با خون انسان باشد
• همودیالیز در مرحله نهایی بیماری کلیوی
• سفر به مناطق با شیوع بالای هپاتیت B مانند آفریقا، آسیای مرکزی و جنوب شرقی آسیا و شرق اروپا
عوارض
هپاتیت B مزمن می تواند منجر به عوارض جدی و خطرناکی شود. این عوارض عبارتند از:
• سخت و زخم شدن بافت کبد (سیروز کبدی). عفونت هپاتیت B می تواند باعث التهاب شود که در نهایت می تواند منجر به سیروز کبدی شود. سیروز کبدی می تواند عملکرد طبیعی کبد را مختل کند.
• سرطان کبد. احتمال ایجاد سرطان کبد در بیماران مبتلا به هپاتیت B بیشتر است.
• نارسایی کبدی. نارسایی کبدی حاد، بیماری است که در آن کبد نمی تواند عملکردهای اصلی خود را داشته باشد. در این شرایط، برای ادامه زندگی بیمار نیاز به پیوند کبد وجود دارد.
• هپاتیت D. در بیمار مبتلا به هپاتیت B احتمال ابتلاء به سایر انواع هپاتیت مانند هپاتیت D بیشتر است. بدون سابقه ابتلاء به هپاتیت B، احتمال ابتلاء به هپاتیت D وجود ندارد. در صورت ابتلای همزمان به هپاتیت B و D ، خطر بروز عوارض هپاتیت بیشتر می شود.
• بیماری های کلیوی. هپاتیت B می تواند باعث بیماری های کلیوی شود که ممکن است منجر به نارسایی کلیوی گردد. در کودکان مبتلا به بیماری های کلیوی، احتمال بهبودی بیشتر از بزرگسالان مبتلا به نارسایی کلیوی است.
آمادگی برای ویزیت پزشک
به دلیل این که زمان ملاقات شما با پزشک کوتاه است و نیز به دلیل اینکه اغلب در این ویزیت در مورد زمینه های مختلفی صحبت می شود بهتر است شما برای این ملاقات از قبل آماده باشید. در اینجا اطلاعاتی در اختیارتان قرار می گیرد که به شما کمک می کند برای ملاقات با پزشک آماده شوید و نیز انتظاراتی که باید از پزشک خود داشته باشید ارائه می شود.
• قبل از ملاقات با پزشک از تمام محدودیت ها در مورد بیماری خود آگاه باشید. زمانی که با پزشک ملاقات می کنید از مواردی که باید از پزشکتان سؤال کنید اطمینان داشته باشید مانند محدودیت هایی که باید در رژیم غذایی خود ایجاد کنید.
• تمام علایمی را که داشته اید یادداشت نمایید. این موارد حتی می تواند شامل علایمی باشد که به علت مراجعه شما به پزشک مربوط نباشد.
• اطلاعات شخصی مهم خود را یاداشت نمایید. این اطلاعات می تواند شامل هر گونه استرس شدید یا تغییرات اخیر مهم در زندگیتان باشد.
• لیستی از تمام داروهایی را که مصرف می کنید تهیه کنید. این لیست حتی باید شامل ویتامین ها یا مواد معدنی باشد که مصرف می کنید.
• با یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود به پزشک مراجعه کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن همه اطلاعاتی که پزشک در اختیار شما قرار می دهد مشکل است. فردی که همراه شما بوده است ممکن است مواردی را که شما فراموش کرده اید به یاد داشته باشد.
سؤالاتی که باید بپرسید
زمان شما در ملاقات با پزشک محدود می باشد، بنابراین تهیه یک لیست از قبل می تواند به شما کمک کند که بهترین استفاده را از زمان ببرید. به لیست پرسش های شما از مهم ترین سؤال تا کم اهمیت ترین آنها با توجه به زمان پاسخ داده می شود. در مورد هپاتیت B برخی سؤالات اصلی که لازم است از پزشک خود بپرسید شامل موارد زیر است:
• آیا من مبتلا به هپاتیت B هستم؟
• آیا ویروس هپاتیت B به کبد من آسیبی وارد کرده است؟
• ویروس هپاتیت B تا چه حدی در بدن من گسترش پیدا کرده است؟
• آیا ویروس هپاتیت B در بدن من باعث بیماری های دیگری مانند آسیب کلیوی شده است؟
• آیا من نیاز به درمان عفونت هپاتیت B دارم؟
• چه درمان هایی برای بیماری من وجود دارد؟
• مزیت های هرکدام از این روش های درمانی چیست؟
• هر کدام از این روش های درمانی چه خطرات احتمالی را در پی دارند؟
• بهترین روش درمان بیماری من چیست؟
• من بیماری های دیگری نیز دارم. چگونه می توانم تمام این بیماریها را در کنار یکدیگر به نحو احسن کنترل کنم؟
• آیا نیازی هست که اعضای خانواده من در مورد ابتلاء به هپاتیت B آزمایش بدهند؟
• آیا امکان انتقال بیماری هپاتیت B من به اطرافیانم وجود دارد؟
• من از چه طریقی می توانم از ابتلای اطرافیانم به این بیماری جلوگیری کنم؟
• آیا نیازی هست من به پزشک متخصص مراجعه کنم؟
• آیا بروشور یا مطلب دیگری در این مورد دارید که به من بدهید؟ چه وب سایتی را در این مورد به من پیشنهاد می کنید؟
• آیا نیازی هست من برای تشخیص سایر عفونت ها مانند هپاتیت C یا ایدز آزمایش دهم؟
چه انتظاراتی می توانید از پزشک خود داشته باشید؟
پزشک شما ممکن است سؤالاتی را از شما بپرسد. برای پاسخگویی به آنها آماده باشید تا زمان بیشتری برای پرسش های خود داشته باشید. پزشک شما ممکن است سؤالات زیر را بپرسد:
• چه زمانی علایم شما برای اولین بار شروع شد؟
• آیا به طور مداوم علایم را دارید یا علایمتان تنها گاهی اوقات بروز می کند؟
• شدت علایمتان چقدر است؟
• چه چیزهایی علایمتان را کاهش می دهد و بهتر می کند؟
• چه چیزهایی علایمتان را تشدید می کند و بدتر می کند؟
• آیا شما سابقه دریافت خون دارید؟
• آیا داروی تزریقی دارید؟
• آیا همسرتان مبتلا به هپاتیت B بوده است؟
• آیا سابقه ابتلاء به بیماری هپاتیت را دارید؟
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر علایم یا نشانه هایی داشتید که سبب نگرانی شما شد، به پزشک مراجعه کنید.
اگر فکر می کنید که در معرض خطر برای ابتلاء به ویروس هپاتیت B قرار دارید، سریعاً به پزشک مراجعه کنید. یک درمان پیشگیری کننده می تواند به کاهش خطر ابتلاء به عفونت کمک کند؛ اما درمان باید تا 24 ساعت پس از تماس با ویروس هپاتیت B انجام گیرد.
آزمایش های تشخیصی
غربالگری افراد سالم برای هپاتیت B
پزشکان در برخی موارد افراد سالم را برای تشخیص هپاتیت B آزمایش می کنند. این غربالگری به این دلیل توصیه می شود که عفونت هپاتیت B اغلب پیش از بروز علایم و نشانه ها در فرد می تواند منجر به آسیب کبدی گردد. آزمایش هپاتیت B در کسانی که در تماس با ویروس هپاتیت B هستند می تواند در شروع درمان ها یا به کارگیری توصیه های تغییر سبک زندگی به پزشکان کمک کند. این اقدام می تواند در کاهش آسیب کبدی در بیماران مؤثر باشد.
افرادی که در مورد غربالگری برای هپاتیت B باید با پزشک خود مشورت کنند عبارتند از:
• فردی که با بیمار مبتلا به هپاتیت B زندگی می کند.
• فردی که با بیمار مبتلا به هپاتیت B رابطه جنسی داشته است.
• فردی که آنزیم های کبدی غیرطبیعی و بدون علت مشخص دارد.
• افراد مبتلا به عفونت ایدز.
• افراد مهاجر به ویژه کودکانی که در مناطق با شیوع بالای هپاتیت B زندگی می کردند مانند آسیا، جزایر اقیانوس آرام، آفریقا و شرق اروپا.
• افرادی که داروی تزریقی دارند.
• زندانیان.
• مردان هم جنس گرا.
• فردی که یک یا دو مورد از والدین وی اهل مناطقی هستند که شیوع هپاتیت B در آن مناطق بالاست.
• افراد تحت درمان دیالیز.
• افرادی که داروهای مهارکننده سیستم ایمنی مصرف می کنند مانند داروهای ضد رد پیوند که بعد از پیوند عضو باید مصرف شوند.
• خانم های باردار.
آزمایشات خونی برای تشخیص هپاتیت B
آزمایشات خونی که برای تشخیص هپاتیت B استفاده می شوند شامل موارد زیر هستند:
• یک آزمایش برای تعیین این که بیمار می تواند ناقل هپاتیت B به دیگران باشد یا خیر. آزمایش آنتی ژن سطحی هپاتیت B (HBsAg)، آنتی ژن سطحی هپاتیت B( بخشی از سطح خارجی ویروس هپاتیت B ) را اندازه گیری می کند. مثبت بودن نتیجه این آزمایش به این معنی است که بیمار عفونت فعال هپاتیت B دارد و می تواند به راحتی ناقل بیماری به دیگران باشد. منفی بودن جواب آزمایش نشان دهنده این است که احتمالاً بدن فرد در حال حاضر آلوده به عفونت نمی باشد.
• یک آزمایش برای تعیین این که بدن فرد در برابر عفونت هپاتیت B ایمن شده است یا خیر. آزمایش آنتی بادی ضد آنتی ژن سطحی هپاتیت B (anti-HBs)، وجود آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت B را تعیین می کند. وجود آنتی بادی می تواند به دلیل ابتلای شما به عفونت هپاتیت B در گذشته و بهبودی پس از آن باشد یا می تواند به این معنی باشد که شما قبلاً برای هپاتیت B واکسینه شده اید. در هر دو مورد از این شرایط، جواب این آزمایش مثبت بوده و نشان هنده این است که شما به هپاتیت B مبتلا نخواهید شد یا این بیماری را به دیگران منتقل نمی کنید زیرا بدن شما در اثر دریافت واکسن یا به دلیل ایمنی طبیعی در داخل بدنتان به این بیمار مقاوم شده است.
• یک آزمایش برای تعیین ابتلای فرد به هپاتیت B در گذشته یا در حال حاضر. آزمایش آنتی بادی ضد آنتی ژن مرکزی هپاتیت B (anti-HBc) افرادی را شناسایی می کند که مبتلا به عفونت هپاتیت B هستند. اگر جواب این آزمایش مثبت باشد، ممکن است فرد مبتلا به عفونت مزمنی باشد که می تواند آن را به دیگران منتقل کند. همچنین جواب مثبت آزمایش می تواند نشان دهنده این باشد که فرد دوره نقاهت پس از یک عفونت حاد را سپری می کند یا یک ایمنی ضعیف در برابر ویروس هپاتیت B دارد. این شرایط که منجر به مثبت شدن جواب آزمایش می شود، از یکدیگر قابل تشخیص نیستند. تفسیر نتیجه این آزمایش معمولاً بستگی به نتایج دو آزمایش دیگر دارد.
سایر آزمایشات برای ارزیابی سلامت کبد و شدت عفونت کبدی
اگر تشخیص هپاتیت B برای بیمار انجام شده باشد، پزشک ممکن است انجام آزمایش های بعدی را برای تعیین شدت عفونت و آسیب کبدی درخواست کند. این آزمایشات عبارتند از:
• یک آزمایش برای تعیین میزان امکان انتقال بیماری فرد به دیگران. آزمایش خونی آنتی ژن E، یک پروتئین ترشحی از سلول های آلوده به ویروس هپاتیت B را اندازه گیری می کند. مثبت بودن جواب این آزمایش نشان دهنده بالا بودن میزان ویروس ها در خون بیمار می باشد که احتمال انتقال بیماری به دیگران را افزایش می دهد. منفی بودن جواب آزمایش به معنی کم بودن تعداد ویروس های هپاتیت B در بدن فرد و کاهش احتمال انتقال بیماری به دیگران می باشد.
• یک آزمایش برای تعیین میزان DNA ویروس هپاتیت B در خون بیمار. آزمایش DNA ویروس هپاتیت B ، مقدار DNA ویروس هپاتیت B را در خون بیمار اندازه گیری می کند که نشان دهنده مقدار ویروس در بدن می باشد. بررسی میزان ویروس ها در بدن از طریق این آزمایش می تواند در ارزیابی اثربخشی درمان های ضدویروسی برای بیمار مفید واقع شود.
• آزمایشات بررسی عملکردهای کبدی. از طریق آزمایشات عملکرد کبدی می توان میزان آسیب وارد شده به سلول های کبدی را بررسی کرد.
برداشت یک نمونه از بافت کبد برای انجام آزمایش(بیوپسی کبدی)
در بیوپسی کبدی، پزشک یک سوزن باریک را از طریق پوست وارد کبد می کند و یک نمونه کوچک از بافت کبدی را برای انجام آنالیزهای آزمایشگاهی برداشت می کند. بیوپسی کبدی میزان آسیب کبدی را نشان می دهد و می تواند به تعیین بهترین روش درمانی برای بیمار کمک کند.
درمان دارویی
درمان برای پیشگیری از عفونت هپاتیت B پس از مواجهه با ویروس هپاتیت B
اگر با ویروس هپاتیت B تماس داشته اید، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید. دریافت ایمونوگلوبولین هپاتیت B در عرض 24 ساعت پس از تماس با ویروس می تواند به پیشگیری از ابتلاء به هپاتیت B کمک کند.
درمان عفونت هپاتیت B حاد
اگر پزشکتان بیماری شما را هپاتیت B حاد تشخیص داد، یعنی هپاتیتی که کوتاه مدت بوده و خود به خود بهبود می یابد، شما ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. در این حالت پزشکتان سعی می کند در زمانی که بدنتان با عفونت مقابله می کند، علایم و نشانه هایی را که دارید کاهش دهد. پزشک شما ممکن است به منظور پیگیری خارج شدن عفونت از بدنتان، انجام آزمایشات خون را درخواست کند.
درمان عفونت هپاتیت B مزمن
اگر پزشکتان بیماری شما را هپاتیت B حاد تشخیص داد، ممکن است موارد زیر را به شما توصیه کند:
• داروهای ضد ویروس. داروهای ضد ویروس به مقابله با ویروس کمک می کنند و آسیب ناشی از ویروس به کبد را کاهش می دهند. از این دسته داروها، داروهای متعددی موجود هستند. پزشک شما با توجه به شرایطتان داروی مناسب را برای شما انتخاب می کند.
• پیوند کبد. اگر آسیب شدیدی به کبد بیمار وارد شده باشد، پیوند کبد می تواند گزینه درمانی مناسبی باشد. در پیوند کبد یک جراح، کبد آسیب دیده بیمار را خارج می کند و یک کبد سالم را جایگزین آن می کند. اغلب کبدهای پیوند شده مربوط به افرادی هستند که فوت کرده اند اما تعداد کمی از آنها نیز متعلق به افراد زنده هستند.
تغییر شیوه زندگی
اگر شما مبتلا به عفونت هپاتیت B هستید، اقداماتی را انجام دهید که از انتقال بیماریتان به دیگران جلوگیری کنید. به عنوان مثال می توانید اقدامات زیر را به کار بگیرید:
• ابتلاء به بیماری هپاتیت B خود را به همسرتان اطلاع دهید. در صورت داشتن تماس با ویروس هپاتیت B، لازم است همسر شما آزمایشات لازم را انجام داده و در صورت نیاز درمان ها و مراقبت های لازم در مورد ایشان صورت گیرد. همچنین او باید از وضعیت خود در مورد ابتلاء به هپاتیت B آگاه باشد تا از انتقال آن به دیگران جلوگیری کند.
• از سوزن یا سرنگ مشترک استفاده نکنید. اگر داروی تزریقی دارید، هرگز از سوزن یا سرنگ مشترک استفاده نکنید.
• از اهدای خون یا یک عضو به دیگران اجتناب کنید. اهدای خون یا عضو آلوده می تواند باعث گسترش و انتقال ویروس شود.
• از تیغ یا مسواک مشترک استفاده نکنید. این موارد ممکن است آلوده به خون باشند.
• اگر باردار هستید، در مورد ابتلای خود به بیماری هپاتیت B با پزشکتان صحبت کنید. با این کار ممکن است بتوان نوزاد شما را پیش از تولد درمان کرد.
نکات اساسی درمان
اثربخشی هیچ کدام از روش های درمانی طب جایگزین یا طب مکمل در پیشگیری یا درمان هپاتیت B ثابت نشده است.
یکی از گیاهانی که به نظر می رسد دارای خواص سلامتی بخش برای کبد باشد، گیاه خار مریم(milk thistle ) می باشد. طرفداران این گیاه استفاده از آن را برای درمان یرقان و سایر اختلالات کبدی توصیه می کنند. این گیاه را می توان به شکل های کپسول، عصاره یا تزریقی مصرف کرد.
نتایج مطالعات اندکی که در مورد اثر استفاده از گیاه خار مریم بر بیماری های کبدی انجام شده است متناقض بوده است. طراحی اغلب این مطالعات مشکل داشته است بنابراین بر اساس نتایج آنها در مورد اثربخشی این گیاه نمی توان نتیجه گیری انجام داد.
اگر شما علاقمند به استفاده از گیاه خار مریم هستید، در مورد مزایا و مضرات مصرف آن با پزشک خود صحبت کنید.
سازش و کنار آمدن با بیماری و حمایت از بیماران
اگر مبتلا به بیماری هپاتیت B شده اید، ممکن است در مورد سلامتی خود نگران باشید. همچنین ممکن است در مورد انتقال بیماریتان به نزدیکان خود نگران باشید. برای کنار آمدن با این احساسات، سعی کنید اقدامات زیر را انجام دهید:
• آگاهی خود را در مورد هپاتیت B افزایش دهید. آگاهی بیشتر در زمینه بیماری هپاتیت B می تواند به شما کمک کند تا در مورد اثر این بیماری بر سلامت کلی بدنتان بیشتر بدانید. با پزشک خود صحبت کنید تا شما را در خصوص منابع مناسب برای کسب اطلاعات در این زمینه راهنمایی کند.
• با دوستان و خانواده خود در ارتباط باشید. هپاتیت B با برقراری تماس های عادی مانند بغل کردن، رقص، دست دادن، شنا کردن در استخر و استفاده از وسایل مشترک مانند تلفن، توالت یا ظروف غذا خوردن به دیگران منتقل نمی شود. بنابراین از تماس داشتن با دوستان و خانواده خود هراسی نداشته باشید. ارتباط داشتن با این افراد می تواند حمایت خوبی برای شما باشد.
• مراقبت های لازم را در مورد خود انجام دهید. تغییرات سبک زندگی را در زندگی خود اعمال کنید که می توانند به سلامت عمومی شما کمک کنند. به عنوان مثال، از رژیم غذایی غنی از میوه جات و سبزیجات استفاده کنید. سعی کنید در اکثر روزهای هفته ورزش کنید. خواب و استراحت کافی داشته باشید.
• مراقبت های لازم را برای کبد خود انجام دهید. مراقبت از کبد می تواند کمک کند که کبد بیمار بتواند برای مدت طولانی تری کارایی لازم را داشته باشد. الکل مصرف نکنید. بدون مشورت با پزشکتان و اطمینان از بی خطر بودن آن برای کبد، دارویی را مصرف نکنید.
پیشگیری
دریافت واکسن هپاتیت B
تزریق واکسن هپاتیت B معمولاً به صورت 3 تا 4 تزریق در یک زمان 6 ماهه انجام می گیرد. با دریافت واکسن هپاتیت B شما مبتلا به هپاتیت B نخواهید شد.
واکسن هپاتیت B برای افراد زیر توصیه می شود:
• تمام نوزادان در بدو تولد.
• تمام کودکان و نوجوانانی که در نوزادی واکسن را دریافت نکرده اند.
• هر فردی که تحت درمان برای عفونت های مقاربتی است.
• افراد معلولی که در مکان های سازمانی و عمومی زندگی می کنند.
• پزشکان، پرستاران، کادر درمان و سایر افرادی که به خاطر شغل خود با خون انسان در تماس هستند.
• افراد مبتلا به عفونت ایدز.
• مردان هم جنس گرا.
• افراد مبتلا به بیماری های کبدی مزمن.
• افرادی که مواد مخدر تزریق می کنند.
• افرادی که با بیمار مبتلا به هپاتیت B زندگی می کنند.
• بیماران در مرحله نهایی بیماری کلیوی.
• همسر بیماران مبتلا به هپاتیت B.
• مسافران به مناطقی از جهان با شیوع بالای هپاتیت B .
اقدامات لازم برای پیشگیری از تماس با ویروس هپاتیت B
سایر راه ها برای کاهش خطر ابتلاء به هپاتیت B عبارتند از:
• داشتن روابط جنسی سالم. بدون اطمینان از وضعیت ابتلای یک فرد به هپاتیت B یا سایر عفونت های مقاربتی، برقراری رابطه جنسی محافظت نشده با وی نباید صورت گیرد.
• قطع مصرف مواد مخدر. اگر از مواد مخدر استفاده می کنید، مصرف آن ها را قطع کنید. در غیر این صورت از سوزن مشترک برای تزریق استفاده نکنید و از یک سوزن استریل برای تزریق استفاده کنید.
• رعایت نکات بهداشتی در زمان پیرسینگ یا سوراخ کردن بدن یا خالکوبی بدن. اگر قصد پیرسینگ یا خالکوبی دارید، از مراکز معتبر برای این کار استفاده کنید. قبل از این کار در مورد روش های پاکسازی و استریل کردن تجهیزات این مرکز سؤال کنید. در مورد استفاده از سوزن های استریل اطمینان حاصل کنید. اگر در یک مرکز از پاسخگویی به سؤلات شما امتناع کردند، به مرکز دیگری مراجعه کنید.
• دریافت واکسن هپاتیت B پیش از سفر. اگر قصد مسافرت به منطقه ای را دارید که شیوع بالایی از هپاتیت B دارد، پیش از سفر با پزشک خود در مورد دریافت واکسن هپاتیت B به خوبی مشورت کنید. تزریق این واکسن معمولاً به صورت 3 تا 4 تزریق در یک زمان 6 ماهه انجام می گیرد.
هپاتیت C
هپاتیت C یک عفونت ویروسی است که به کبد حمله می کند و باعث ایجاد التهاب در آن می شود. اغلب افراد مبتلا به ویروس هپاتیت C (HCV) علایمی ندارند. در واقع، اغلب بیماران مبتلا به هپاتیت C از بیماری خود اطلاعی ندارند تا مدت ها بعد زمانی که آسیب کبدی از طریق آزمایشات پزشکی روتین مشخص گردد.
هپاتیت C یکی از انواع هپاتیت می باشد و معمولاً خطرناک ترین نوع هپاتیت محسوب می شود. هپاتیت C از طریق خون آلوده( معمولاً از طریق استفاده مشترک از سوزن آلوده برای تزریق مواد مخدر) منتقل می شود.
نشانه ها
هپاتیت C معمولاً در مراحل اولیه علایم و نشانه ای ندارد. زمانی که علایم و نشانه ها بروز می کنند، می توانند شامل موارد زیر باشند:
• خستگی
• تب
• حالت تهوع و کاهش اشتها
• دردهای مفصلی و عضلانی
• زرد شدن پوست و سفیدی چشم ها( یرقان یا زردی)
علت
هپاتیت C در اثر ویروس هپاتیت C (HCV) ایجاد می شود. این ویروس در اثر تماس با خون آلوده منتقل می شود.
عوامل خطر
در موارد زیر احتمال ابتلای فرد به هپاتیت C بیشتر می شود:
• تماس با خون آلوده به دلیل اقتضای شغلی مانند وارد شدن یک سوزن آلوده به پوست
• تزریق مواد مخدر
• ابتلاء به بیماری ایدز
• خال کوبی یا پیرسینگ در یک مکان غیربهداشتی و با استفاده از وسایل غیراستریل
• دریافت خون آلوده یا یک عضو آلوده
• دریافت فاکتورهای انعقادی آلوده
• تحت درمان دیالیز بودن به مدت طولانی
• متولد شدن از مادر مبتلا به هپاتیت C
عوارض
عفونت هپاتیت C که چندین سال طول بکشد می تواند باعث عوارض شدیدی شود مانند:
• سخت و زخم شدن بافت کبد(سیروز کبدی). 20 تا 30 سال پس از عفونت هپاتیت C، سیروز کبدی می تواند رخ دهد و عملکرد طبیعی کبد را مختل کند.
• سرطان کبد. تعداد کمی از افراد مبتلا به هپاتیت C ممکن است دچار سرطان کبد شوند.
• نارسایی کبدی. کبدی که در اثر هپاتیت C به شدت آسیب دیده باشد ممکن است کارایی کافی را نداشته باشد.
آمادگی برای ویزیت پزشک
شما باید به چه پزشکی مراجعه کنید؟
اگر فکر می کنید که خطر ابتلاء به هپاتیت C برای شما وجود دارد ابتدا به یک پزشک عمومی مراجعه کنید. اگر پزشک عمومی هپاتیت C را در شما تشخیص داد، ممکن است شما را به یک پزشک متخصص ارجاع دهد. پزشکانی که در درمان بیماری هپاتیت C تخصص لازم را دارند عبارتند از:
• پزشک متخصص در زمینه بیماری های کبدی(هپاتولوژیست)
• پزشک متخصص در درمان بیماری های عفونی
نحوه آمادگی برای ویزیت پزشک
به دلیل این که زمان ملاقات شما با پزشک کوتاه است و نیز به دلیل اینکه اغلب در این ویزیت در مورد زمینه های مختلفی صحبت می شود بهتر است شما برای این ملاقات از قبل آماده باشید. به منظور آمادگی برای ملاقات با پزشک سعی کنید اقدامات زیر را انجام دهید:
• قبل از ملاقات با پزشک از تمام محدودیت ها در مورد بیماری خود آگاه باشید. زمانی که با پزشک ملاقات می کنید از مواردی که باید از پزشکتان سؤال کنید اطمینان داشته باشید مانند محدودیت هایی که باید در رژیم غذایی خود ایجاد کنید.
• تمام علایمی را که داشته اید یادداشت نمایید. این موارد حتی می تواند شامل علایمی باشد که به علت مراجعه شما به پزشک مربوط نباشد.
• اطلاعات شخصی مهم خود را یاداشت نمایید. این اطلاعات می تواند شامل هر گونه استرس شدید یا تغییرات اخیر مهم در زندگیتان باشد.
• لیستی از تمام داروهایی را که مصرف می کنید تهیه کنید. این لیست حتی باید شامل ویتامین ها یا مواد معدنی باشد که مصرف می کنید.
• با یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود به پزشک مراجعه کنید. گاهی اوقات به خاطر سپردن همه اطلاعاتی که پزشک در اختیار شما قرار می دهد مشکل است. فردی که همراه شما بوده است ممکن است مواردی را که شما فراموش کرده اید به یاد داشته باشد.
سؤالاتی که باید بپرسید
زمان شما در ملاقات با پزشک محدود می باشد، بنابراین تهیه یک لیست از قبل می تواند به شما کمک کند که بهترین استفاده را از زمان ببرید. به لیست پرسش های شما از مهم ترین سؤال تا کم اهمیت ترین آنها با توجه به زمان پاسخ داده می شود. در مورد هپاتیت C برخی سؤالات اصلی که لازم است از پزشک خود بپرسید شامل موارد زیر است:
• چه میزان ویروس هپاتیت C در بدن من وجود دارد؟
• آیا ویروس هپاتیت C به کبد من آسیبی وارد کرده است؟
• آیا نیازی هست من در مورد ابتلاء به سایر بیماری های کبدی مانند هپاتیت B آزمایشی انجام دهم؟
• آیا من نیاز به درمان عفونت هپاتیت C دارم؟
• چه درمان هایی برای بیماری من وجود دارد؟
• مزیت های هرکدام از این روش های درمانی چیست؟
• هر کدام از این روش های درمانی چه خطرات احتمالی را در پی دارند؟
• بهترین روش درمان بیماری من چیست؟
• من بیماری های دیگری نیز دارم. آیا این بیماری ها می توانند اثری بر درمان بیماری هپاتیت C من داشته باشند؟
• آیا نیازی هست که اعضای خانواده من در مورد ابتلاء به هپاتیت C آزمایش بدهند؟
• آیا امکان انتقال بیماری هپاتیت C من به اطرافیانم وجود دارد؟
• من از چه طریقی می توانم از ابتلای اطرافیانم به این بیماری جلوگیری کنم؟
• آیا نیازی هست من به پزشک متخصص مراجعه کنم؟
• آیا بروشور یا مطلب دیگری در این مورد دارید که به من بدهید؟ چه وب سایتی را در این مورد به من پیشنهاد می کنید؟
• زمان مراجعات بعدی من به شما را چه عاملی تعیین می کند؟
• آیا مصرف الکل برای من مانعی دارد؟
• من باید از مصرف چه داروهایی اجتناب کنم؟
علاوه بر پرسش هایی که آماده کرده اید تا از پزشک خود سؤال کنید؛ در زمان ملاقات با پزشک اگر موردی را متوجه نشدید می توانید از پزشک خود سؤال کنید.
چه انتظاراتی می توانید از پزشک خود داشته باشید؟
پزشک شما ممکن است سؤالاتی را از شما بپرسد. برای پاسخگویی به آنها آماده باشید تا زمان بیشتری برای پرسش های خود داشته باشید. پزشک شما ممکن است سؤالات زیر را بپرسد:
• چه زمانی علایم شما برای اولین بار شروع شد؟
• آیا به طور مداوم علایم را دارید یا علایمتان تنها گاهی اوقات بروز می کند؟
• شدت علایمتان چقدر است؟
• چه چیزهایی علایمتان را کاهش می دهد و بهتر می کند؟
• چه چیزهایی علایمتان را تشدید می کند و بدتر می کند؟
• آیا شما سابقه دریافت خون یا یک عضو را دارید؟ در این صورت این انتقال چه زمانی بوده است؟
• آیا بدون تجویز پزشک، دارویی تزریق می کنید؟
• آیا سابقه ابتلاء به بیماری هپاتیت یا یرقان را دارید؟
• آیا سابقه خانوادگی بیماری هپاتیت C را دارید؟
چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر علایم یا نشانه هایی داشتید که سبب نگرانی شما شد، به پزشک مراجعه کنید.
آزمایش های تشخیصی
غربالگری برای هپاتیت C
آزمایش هپاتیت C در کسانی که در تماس با ویروس هپاتیت C هستند می تواند در شروع درمان ها یا به کارگیری توصیه های تغییر سبک زندگی به پزشکان کمک کند. این اقدام می تواند در کاهش آسیب کبدی در بیماران مؤثر باشد. این غربالگری به این دلیل توصیه می شود که عفونت هپاتیت C اغلب پیش از بروز علایم و نشانه ها در فرد می تواند منجر به آسیب کبدی گردد.
افرادی که در مورد غربالگری برای هپاتیت C باید با پزشک خود مشورت کنند عبارتند از:
• فردی که تزریق مواد مخدر انجام می دهد.
• فردی که آنزیم های کبدی غیرطبیعی و بدون علت مشخص دارد.
• کودک متولد شده از مادر مبتلا به هپاتیت C.
• پزشکان، پرستاران، کادر درمان و سایر افرادی که به خاطر شغل خود با خون انسان یا سوزن های آلوده در تماس هستند.
• افراد مبتلا به هموفیلی که فاکتورهای انعقاد خون دریافت می کنند.
• افراد تحت درمان دیالیز به مدت طولانی.
• افرادی که خون یا عضوی را از دیگران دریافت می کنند.
• افرادی که با بیمار مبتلا به هپاتیت C رابطه جنسی داشته اند.
• افراد مبتلا به بیماری ایدز.
آزمایشات خونی برای تشخیص هپاتیت C
آزمایشات خونی می توانند در موارد زیر مفید باشند:
• تعیین ابتلای فرد به هپاتیت C
• تعیین مقدار ویروس هپاتیت C در خون بیمار(تعیین بار ویروس در بدن)
• تعیین ساختار ژنتیکی ویروس(ژنوتیپ) که به انتخاب روش های درمانی کمک می کند
آزمایش نمونه های بافت کبدی (بیوپسی کبدی) برای تعیین شدت آسیب کبدی
پزشک شما ممکن است نمونه برداری از بافت کبد را برای انجام آزمایشات پیشنهاد کند. بیوپسی کبدی میزان آسیب کبدی را نشان می دهد و می تواند به تعیین بهترین روش درمانی برای بیمار کمک کند. در بیوپسی کبدی، پزشک یک سوزن باریک را از طریق پوست وارد کبد می کند و یک نمونه کوچک از بافت کبدی را برای انجام آنالیزهای آزمایشگاهی برداشت می کند.
درمان دارویی
درمان در تمام موارد ضروری نیست.
تشخیص هپاتیت C لزوماً به این معنی نیست که فرد نیاز به درمان دارد. اگر پزشک شما درمانی را به شما پیشنهاد نکرد شما تنها لازم است آزمایشات خونی مکرر را برای کنترل و ارزیابی بیماری های کبدی خود انجام دهید.
داروهای ضد ویروس
هپاتیت C با داروهای ضد ویروس قابل درمان است. این داروها بدن را از ویروس ها پاکسازی می کنند. پزشکتان ممکن است ترکیبی از این داروها را به مدت چندین هفته برای شما تجویز کند.
در طول درمان، پزشک پاسخ های بدن شما به داروها را کنترل می کند.
داروهای ضد ویروس می توانند باعث افسردگی و علایم و نشانه های شبه آنفلوانزا مانند خستگی، تب و سردرد شوند. برخی از عوارض جانبی می توانند به حدی خطرناک باشند که نیاز باشد درمان ضد ویروسی این بیماران به تأخیر بیفتد یا در برخی موارد کاملاً قطع شود.
پیوند کبد
اگر آسیب شدیدی به کبد بیمار وارد شده باشد، پیوند کبد می تواند گزینه درمانی مناسبی باشد. در پیوند کبد یک جراح کبد آسیب دیده بیمار را خارج می کند و یک کبد سالم را جایگزین آن می کند. اغلب کبدهای پیوند شده مربوط به افرادی هستند که فوت کرده اند اما تعداد کمی از آنها نیز متعلق به افراد زنده هستند.
برای بیماران مبتلا به هپاتیت C، پیوند کبد یک درمان محسوب نمی شود. درمان با داروهای ضد ویروس معمولاً پس از پیوند کبد نیز ادامه پیدا می کند زیرا احتمال ایجاد عفونت هپاتیت C در کبد جدید نیز وجود دارد.
واکسیناسیون برای پیشگیری از ابتلا ء به سایر انواع هپاتیت
پزشک شما احتمالاً به شما توصیه کند که واکسیناسیون علیه هپاتیت A و هپاتیت Bرا نیز انجام دهید. این کار باعث پیشگیری از ابتلاء به سایر ویروس ها می شود که می توانند به کبد آسیب رسانده و عوارض هپاتیت C را تشدید کنند.
تغییر شیوه زندگی
اگر شما مبتلا به عفونت هپاتیت C هستید، پزشکتان احتمالاً برخی تغییرات سبک زندگی را برای شما توصیه خواهد کرد. این تغییرات می توانند باعث افزایش سلامت شما و اطرافیانتان شوند. این تغییرات می توانند شامل موارد زیر باشند:
• مصرف الکل خود را قطع کنید. الکل می تواند باعث تسریع پیشرفت بیماری های کبدی شود.
• از مصرف داروهایی که می توانند باعث آسیب کبدی شوند خودداری کنید. داروهای مصرفی خود را به پزشکتان اطلاع دهید، حتی داروهای بدون نسخه ای که مصرف می کنید. ممکن است پزشکتان اجتناب از مصرف برخی داروها را به شما توصیه کند.
• به پیشگیری از ابتلای دیگران به بیماری هپاتیت C کمک کنید. تمام زخم های خود را بپوشانید و از تیغ یا مسواک مشترک استفاده نکنید. اهدای خون، عضو یا مایع منی انجام ندهید و به دیگران اطلاع دهید که مبتلا به هپاتیت C هستید.
طب جایگزین
اثربخشی هیچ کدام از روش های درمانی طب جایگزین یا طب مکمل در پیشگیری یا درمان هپاتیت C ثابت نشده است.
یکی از گیاهانی که به نظر می رسد دارای خواص سلامتی بخش برای کبد باشد گیاه خار مریم (milk thistle ) می باشد. طرفداران این گیاه استفاده از آن را برای درمان زردی و سایر اختلالات کبدی توصیه می کنند. این گیاه را می توان به شکل های کپسول، عصاره یا تزریقی مصرف کرد.
نتایج یک مطالعه مداخله ای که توسط مرکز ملی طب جایگزین و طب مکمل انجام شده است، نشان داده است که گیاه خار مریم در مقایسه با دارونما هیچ اثر مفیدی در کاهش مقدار آنزیم های کبدی در بیماران مبتلا به هپاتیت C نداشته است.
اگر شما علاقمند به استفاده از گیاه خار مریم هستید، در مورد مزایا و مضرات مصرف آن با پزشک خود صحبت کنید.
پیشگیری
با اقدامات زیر می توانید از ابتلاء به هپاتیت C پیشگیری کنید:
• قطع مصرف مواد مخدر. اگر از مواد مخدر استفاده می کنید، مصرف آن ها را قطع کنید.
• انجام اقدامات حیاتی در زمان پیرسینگ یا سوراخ کردن بدن یا خالکوبی بدن. اگر قصد پیرسینگ یا خالکوبی دارید، از مراکز معتبر برای این کار استفاده کنید. قبل از این کار در مورد روش های پاکسازی و استریل کردن تجهیزات این مرکز سؤال کنید. در مورد استفاده از سوزن های استریل اطمینان حاصل کنید. اگر در یک مرکز از پاسخگویی به سؤلات شما امتناع کردند، به مرکز دیگری مراجعه کنید.
• داشتن روابط جنسی سالم. بدون اطمینان از وضعیت سلامتی یک فرد، برقراری رابطه جنسی محافظت نشده با وی نباید صورت گیرد. احتمال انتقال بیماری هپاتیت C از طریق رابطه جنسی در زوج های تک همسر وجود دارد اما این احتمال کم است.
عوامل ایدز + راه های پیشگیری
همانطور که می دانید ایدز یک بیماری کشنده است که توسط ویروس HIV ایجاد می شود و با ورود این ویروس به بدن، قدرت دفاعی بدن روز به روز کاهش می یابد و هر میکروبی فرصت بیمارکردن فرد را پیدا می کند. بیماری ایدز علائم زیادی دارد که در این مطلب به آنها اشاره می کنیم.
به طور کلی مراحل مبتلا شدن به بیماری خطرناک ایدز به 3 مرحله تقسیم می شوند که در هر مرحله شاهد علایم ایدزهستیم که در ادامه به همه آنها اشاره می کنیم :
1 – عفونت اولیه ، عفونت حاد و یا سندرم حاد ویروسی نامیده می شود
2 – مرحله بدون علامت بالینی یا دوره نهفتگی نامیده می شود.
3 – مرحله علامتدار عفونت ایدز یا سندرم نقص ایمنی اکتسابی نامیده می شود.
مرحله اول :
این مرحله چند هفته طول می کشد و معمولاً با یک حالت شبیه سرماخوردگی که بلافاصله بعد از عفونت رخ می هد همراه است از این حالت شبیه سرماخوردگیگاهی اوقات تحت عنوان حالت seroconversion یاد می شود. (علائمی نظیر تب، گلودرد، بزرگی غدد لنفاوی، درد مفاصل و عضلات ، سر درد، ضعف و بی حالی، بی اشتهایی ، تهوع و استفراغ، کاهش وزن، اسهال و گاهی دانه های جلدی و یا تظاهرات عصبی) در این مرحله بروز می کنند.
مرحله دوم :
دوره نهفتگی بدون علائم یا با علائم کم است و بسته به فرد، از دو هفته تا بیست سال ممکن است طول بکشد و همانطور که از نام این مرحله پیدا است، خالی از هر علامتی است. هرچند ممکن است غدد متورم لنفاوی هم وجود داشته باشند (لنفادنوپاتی). سطحHIV در خون محیطی به سطح بسیار پایینی کاهش می یابد، ولی بیماری همچنان مسری است و آنتی بادیHIV در خون قابل ارزیابی است.تحقیقات نشان داده است که HIV طی این مرحله غیرفعال نیست و در غدد لنفاوی بسیار فعال است.
مرحله سوم :
مرحله آخر HIV ( ایدز ) زمانی معنی پیدا می کند که شمار سلول های CD4+ T به کمتر از 200 سلول در هر میکرولیتر برسد و یا بیماری های خاص مرتبط با عفونت HIV رخ دهد.با گذشت زمان، سیستم ایمنی توان خود را از دست می هد و HIV جهش پیدا می کند و آلوده کنندگی اش تشدید می شود و با ایجاد نقص در سیستم ایمنی، علائم به وجود می آیند که در آغاز بسیاری از علائم خفیف هستند. ولی با تحلیل سیستم ایمنی، علائم تشدید می شوند.
در ادامه به 10 مورد از رایج ترین علائم ایدز اشاره می کنیم.
1. تب
یکی از اولین نشانه های ARS می تواند تب خفیف، تا حدود 102 درجه فارنهایت باشد. این تب اگر اتفاق بیفتد معمولاً با علائم خفیف دیگر مثل خستگی، تورم غدد لنفاوی و گلودرد همراه خواهد بود.
در این نقطه ویروس به سمت جریان خون در حال حرکت است و شروع به تکثیر به تعداد بالا می کند. وقتی این اتفاق می افتد، سیستم ایمنی بدن واکنش التهابی نشان می دهد.
2. گلودرد و سردرد
درست مثل سایر علائم، گلودرد و سردرد هم فقط در موقعیت جزء علائم ARS تشخیص داده می شوند.
علائم کلی ابتلا به ایدز
3. درد عضلانی، درد مفصلی و تورم گره های لنفاوی
ARS معمولاً با آنفولانزا، مونونوکلئوز یا سایر عفونت های ویروسی، حتی سفلیس و هپاتیت، اشتباه گرفته می شود. جای تعجب نیست که بسیاری از علائم این بیماری ها یکسان هستند، مثل درد در مفاصل و عضلات و تورم گره های لنفاوی.
گره های لنفاوی بخشی از سیستم ایمنی بدن شما هستند و زمانیکه عفونتی وارد بدن شود، متورم می شوند. بسیاری از آنها در زیربغل، کشاله های ران و گردن وجود دارند.
علائم پوستی ابتلا به ایدز
4. جوش و دانه های پوستی
جوش های پوستی ممکن است هم در ابتدا و انتهای دوره HIV/AIDS پدیدار شود. این جوش ها ممکن است در هر نقطه ای از بدنتان ایجاد شوند که اگر توضیح و علت دیگری نداشتند، بهتر است حتماً تست HIV انجام دهید.
5. حالت تهوع، استفراغ و اسهال
30 تا 60 درصد افراد در مراحل اولیه HIV به حالت تهوع، استفراغ یا اسهال دچار می شوند.
همچنین بخوانید : تمام دانستنیها و اطلاعات مربوط به بیماری ایدز
این علائم همچنین ممکن است در نتیجه درمان ضدویروسی و بعدها در روند عفونت درنتیجه عفونتی دیگر اتفاق بیفتد. اسهالی که مداوم باشد و به درمان های معمول واکنش ندهد نیز می تواند نشانه ای از این ویروس باشد.
6. کاهش وزن
کاهش وزن نشانه بیماری پیشرفته تر است و می تواند درنتیجه اسهال شدید اتفاق بیفتد. اگر در حال کم کردن وزن هستید، یعنی سیستم ایمنی بدنتان بسیار ضعیف شده است. در این وضعیت، بیمار حتی اگر تغذیه خوبی داشته باشد و تا آنجا که می تواند غذا بخورد باز هم وزن زیادی کم می کند. این مشکل معمولاً در مراحل آخری بیماری اتفاق می افتد. این روزها اما با کمک درمان ضدویروسی این مشکل کمتر شده است.
7. سرفه های خشک
این نشانه --سرفه های موذی که ممکن است هفته ها طول بکشد و به نظر می رسد که هیچوقت بهتر نخواهد شد-- یکی از متداول ترین نشانه های بیماری در بیماران مبتلا به HIV که در مراحل پیشرفته بیماری خود قرار دارند می باشد.
تقریباً نیمی از افراد در مراحل اولیه عفونت HIV دچار تعرق شبانه می شوند. این مشکل با پیشرفت بیماری ممکن است وخیم تر شود و ارتباطی با ورزش کردن یا دمای اتاق ندارد.
نادیده گرفتن این مشکل که تقریباً مشابه گُرگرفتگی است که زنان در شروع یائسگی دچار آن می شوند بسیار دشوار است تعریقی ناگهانی و شدید که فرد را مجبور می کند برای عوض کردن لباس هایش از خواب بیدار شود.
علائم و نشانه های ابتلا به ایدز
عفونت قارچی دیگر که در مراحل آخری این بیماری ایجاد می شود، تبخال است. تبخال دهانی و تبخال تناسلی هر دو می توانند هم نشانه هایی از ARS و هم عفونت HIV یا ایدز باشد.
یکی دیگر از نشانه های آخری عفونت HIV تغییراتی مثل ضخیم و خمیده شدن ناخن ها، شکاف برداشتن و تغییر رنگ آنها می باشد.این مشکل معمولاً در اثر عفونت قارچی مثل کاندیدا اتفاق می افتد. بیمارانی که سیستم ایمنی بدنشان ضعیف شده است بیشتر در معرض عفونت های قارچی هستند.
10. سردرگمی و مشکل در تمرکز
مشکلات شناختی نیز می توانند یکی از نشانه های جنون ناشی از HIV باشند که معمولاً در مراحل آخری این بیماری پدیدار می شوند. علاوه بر سردرگمی و مشکل برای تمرکز، جنون ناشی از HIV شامل مشکلات حافظه و مشکلات رفتاری مثل عصبانیت و آسیب پذیری و زودرنجی نیز می شود.
حتی ممکن است تغییرات حرکتی نیز به دنبال داشته باشد:دست و پاچلفتی شدن، نداشتن هماهنگی و مشکل در کارهایی که نیاز به مهارت های حرکتی دارد مثل نوشتن.
علاوه بر مواردی که مطرح شد باید بدانیم ابتلا به بیماری ایدز در اغلب موارد با عوارض ساده ای مانند اسهال ، خارش پوست و افزایش خفیف حرارت بدن شروع می شود. این عوارض پس از چند هفته خودبخود برطرف می شود و شخص خیال می کند که به سرماخوردگی دچار بوده است. از آنجا که ساخته شدن پادتنهای موثر حدود 14 روز طول می کشد دراین زمان جدال بین ویروسها و پادتنها در جریان است.
این را هم بدانید که بدن در روزهای اول ورود ویروس HIV شروع به ساخت آنتی بادی بر علیه آن نمی کند. بنابراین ممکن است تست آزمایشگاهی اول نتیجه را به اشتباه منفی گزارش کند. پس از سپری شدن این مرحله دورانی فرا می رسد که حال شخص بیمار خوب می شود اما در خون او پادتن ضد ایدز را می توان تشخیص داد و از خون وی ویروس ایدز را بدست آورد.
سلول های لنفوسیت T4 که مبتلا شده است شروع به تقسیم می کند همین امر باعث تورم غدد لنفاوی می شود. تورم غدد لنفاوی گاه ماهها یا سالها بعد از ابتلای اولیه پدیدار می شود و می تواند مدتها به همان حال باقی بماند. در بسیاری از موارد هم ناراحتیهای جدی دیگری به آن اضافه می شود. بیماران اکثرا به شدت لاغر می شوند چون دیواره روده آنها مواد غذایی را بطور کامل جذب نمی کند.
عرق کردن در شب و احساس خستگی ، التهاب بیضه ها از سایر علایم این بیماری است. مرحله بعدی که در آن تصویر نهایی بیماری ایدز به نمایش گذاشته می شود حاصل از درهم شکسته شدن کامل سیستم دفاعی بدن است. تعداد سلولهای لنفوسیت T4 به شدت کاهش یافته است و در این حالت انواع بیماریهای باکتریایی ، ویروسی و انگلی قادر هستند که فرد مبتلا را از پای بیاندازند.
اما در کل باید بگوییم که این علامت ها مختص بیماری ایدز نیستند و دیدن این علایم نشان دهنده این نیست که فرد مبتلا به ایدز شده است! در بسیاری از بیماری ها چنین علامت هایی دیده می شوند. در نهایت، تنها با انجام آزمایش خون می توان درباره این بیماری اطمینان پیدا کرد.
نشانه های کودک بیش فعال چیست + علت بیش فعالی کودکان
شاید شما هم این موضوع را شنیده باشید که در گذشته های نه چندان دور بسیاری از کودکان به دیل آنچه بی توجهی، شیطنت و یا بازیگوشی نامیده می شد در دوران دبستان کنار گذاشته می شدند.
والدین و آموزگاران نمی دانستند که با مشورت با یک متخصص می توانند به این بچه ها کمک کنند و آنها را با شرایطی عادی به گروه همسالان خود بازگردانند. آنچه این کودکان را از دیگر همسالان خود متمایز می کرد «اختلال بیش فعالی» خوانده می شود.
پیش فعالی که به اختصار ADHD خوانده می شود نوعی اختلال شایع است که حدود هشت تا 10 درصد کودکان را مبتلا می کند. این بیماری در پسران شایعتر از دختران است که هنوز دلیل اصلی آن مشخص نشده است. ویژگی های اولیه بیش فعالی از سال های اولیه رشد یعنی قبل از ورود به مدرسه شروع می شود.
بیش فعالی دارای ویژگی های بارزی است که شامل پرتحرکی، کمبود توجه و تمرکز، بروز اعمال ناگهانی و غیرقابل پیش بینی می شود. این اختلال سه نوع است؛ در گونه اول که کودک فقط در توجه و تمرکز مشکل دارد.
در نوع دوم فقط پرتحرکی دیده می شود و بالاخره نوع ترکیبی که کودک هم پرتحرک است و هم مشکل توجه و تمرکز دارد این اختلال در کودکان دبستانی و در پسرها سه تا پنج برابر شایع تر از دختران است و بیشتر در پسران اول خانواده مشاهده می شود.
معمولا اختلال از سه سالگی به بعد تشخیص داده می شود. کودکان مبتلا در دوره شیرخواری اکثرا پرتحرک هستند و دست ها و پاهای خود را زیاد حرکت می دهند؛ کم خواب، کم غذا هستند و زیاد گریه می کنند.
برخی از والدین با دیدن پرتحرکی فرزندان خود به بیش فعالی آنها مشکوک می شوند اما باید دانست که جنب و جوش زیاد نشانه قانع کننده ای برای این اختلال نیست. ناتوانی در تمرکز و نداشتن صبر در گوش کردن، ناتوانی در توجه به جزئیات، ناتوانی در انجام تکالیف مدرسه و سایر وظایف محوله، بی دقتی و بی نظمی، گم کردن مدام وسایل، بی قراری (معمولا نشستن آرام در یک جا برای این کودکان مشکل است) و ناتوانی در انتظار کشیدن از دیگر علائم این اختلال است.
کودکان بیش فعال احساس خطر نمی کنند و به کارهای خطرناک علاقه نشان می دهندن که گاهی اطرافیان این موضوع را نشانه شجاعت کودک به حساب می آورند در صورتی که این مورد یکی از علائم بیش فعالی به شمار می آید.
تشخیص بیش فعالی با یک آزمون خاص امکانپذیر نیست. مجموعه ای از این علائم باید (حداقل در مدت شش ماه) مورد بررسی قرار بگیرد. کودک این موارد را معمولا قبل از هفت سالگی نشان می دهد. همچنین کودکی که دارای این نشانه هاست با رفتارهایش اطرافیان خود را در محیط های مختلفی مانند مدرسه یا خانه دچار مشکل می کند و حتی با گروه دوستان و همسالان خود نیز به راحتی کنار نمی آید.
در مقابل این دسته از پدر و مادرها، والدینی هستند که نمی خواهند مشکل کودک خود را بپذیرند و معمولا با بهانه آوردن از هشدارهای معلمان و سایر اطرافیان طفره می روند. این افراد از درمان این اختلال واهمه دارند و گمان می کنند داروهایی که توسط پزشک تجویز می شود برای فرزندشان عوارض دارد. این در حالی است که اگ راین کودکان در زمان مناسب درمان نشوند، نمی توانند در امور آموزشی و فعالیت های اجتماعی خود موفق عمل کحنند و ممکن است برای خودو اطرافیانشان مشکل آفرین باشند.
علت به وجود آمدن بیش فعالی احتمالا ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. احتمالا این کودکان در بخش های مربوط به توجه و تمرکز در مغز دچار نقس جزئی هستند. از عواملی که می توانند در بروز این اختلال موثر باشند سیگار کشیدن و یا مصرف الکل در دوران بار داری توسط مادر است.
حتی استنشاق تحمیلی دود سیگار توسط مادر باردار، باعث اختلال در رفتار کودک می شود. استرس مادر هم با این موضوع ارتباط دارد. تحقیقاتی که در این زمینه انجام شده باینگر این است که این اختلال معمولا در خویشاوندان نزدیکاین افراد هم وجود دارد.
مسمومیت ناشی از سرب حاصل از دود اتومبیل و آلودگی هوا، غذاهای محتوی مواد افزودنی مثل شیرین کننده های مصنوعی و یا رنگ دهنده های خوراکی، مواد جلوگیری کننده از فاسد شدن غذا که در بعضی از غذاهای آماده وجود دارد، نیز در ایجاد این اختلال سهیم هستند.
در صورت بی توجهی به کودکان بیش فعال و معالجه نشدن آنها احتمال اینکه این افراد در آینده به افسردگی مبتلا شوندو یا در نوجوانی رفتارهای ضد اجتماعی و گاه بزهکارانه داشته باشند زیاد است. بنابراین به والدین توصیه می شود که حتما در دوران کودکی برای معالجه فرزند خود اقدام کنند. این بیماری دردوران مدرسه بیشتر مشکل آفرین می شود زیرا کودک تمرکز کافی برای گوش دادن به درس ندارد و مدام برای بیرون رفتن از کلاس اجازه می خواهد. این بچه ها نمی توانند آرام روی صندلی بنشینند، معمولا پرحرف هستند و مدام سر کلاس با دوستان خود حرف می زنند و این موضوع باعث می شود از لحاظ تحصیلی با مشکل مواجه باشند.
والدین باید به رفتار کودکان خود دقت داشته باشند و تنها در صورتی که مجموعه از این نشانه ها را در مدت طولانی مشاهده کردند با یک متخصص مشورت کنند. در غیر اینصورت نمی توان به هر کودک پرتحرک برچسب بیش فعالی زد
درمان سریع برای ADHD وجود ندارد اما علائم آن قابل شناسایی و کنترل هستند. بهتر است والدین برای کمک کردن به خود و کودکشان در مورد این اختلال اطلاعات بیشتری کسب کنند. همچنین برنامه تربیتی ویژه ای را متناسب با نیازهای فرزند خود طرح ریزی کنند. درست است که کنار آمدن با کودکان بیش فعال کار ساده ای نیست اما والدین باید بدانند که این افراد ذاتا بد نیستند اما بدون مصر ف دارو و رفتار درمانی نمی توانند رفتار خود را کنترل کنند.
در این مورد خانواده، معلم و مدرسه باید با یکدیگر همکاری داشته باشند. والدین باید از تنبیه بدنی کودک خود جدا خودداری کنند و با او با محبت رفتار کنند. دارودرمانی هم در صورت تجویز پزشک کمک بسیاری به این دسته از کودکان می کند.
مطالعات نشان داده است رژیم های غذایی هم می تواند برای کمک به این افراد کارساز باشد. آنها باید از زیاده روی در مصرف شکر و غذاهای حاوی آن مانند کیک، شیرینی، شکلات، بیسکویت و نوشابه های شیرین که تحریک کننده هستند خودداری کنند.
تعدادی از کودکان بیش فعال و کم توجه تا بزرگسالی با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند؛ حتی ممکن است در برخی از بالغین برای نخستین بار تشخیص اختلال بیش فعالی داده شود که البته معمولا سابقه آن از کودکی وجود دارد. این افراد در سنین بالاتر کمتر با مشکل پرتحرکی روبرو هستند و بیشتر احساس بیقراری می کنند.